C6 The Poem

A month had already passed since I celebrated my birthday. I visited Papa the next day of it as promised. I was fully energized when I saw Papa dancing with Andrew. That's how he is since then. Even in my younger years, I was eight or nine at that time. That time when we're still a happy family. Seeing him dancing with Andrew allows me to reminisce about those younger years of mine.

"Can you do this?" tanong sa akin ni Papa habang gumigiling-giling.

"So basic," bida ko namang sagot at gumiling din.

"Papa, can you buy me a bicycle? I feel so envious seeing Kuya Enzo biking eh," saad ko nang bigla akong umupo sa sahig dahil sa pagod kakasayaw.

"You're too young. Your Kuya Enzo is already big. He's the oldest cousin of yours remember?" tugon lang naman ni Papa saka umupo sa tabi. Bigla niya akong kinarga at pinaupo sa lap niya.

"Papa please! Please!" pagmamakaawa ko habang pinaglalapat ang dalawa kong mga palad. Napapatingala naman ako sa kaniya kasi ang tangkad niya kahit nakaupo siya. I was eight that time but my height fits to a child aging five or six years old. I was so little, but that was only before.

"Hindi talaga kita matiis. I'll buy and teach you tomorrow. Is it okay my princess?" tanong nito sabay pisil sa aking ilong.

"Yehey!" napatayo nalang at niyakap si Papa. Pinagtatadtad ko rin siya ng halik.

As he promised, the following day, bumili at tinuruan niya akong magbike.

My father taught me how to ride a bike. They say kailangan mo munang masugatan bago ka matuto but with my papa, he protected me that much kaya natuto akong magbike nang hindi nasusugatan.

-----

I am with Luis right now. I suddenly remembered everything about my dad noong nakita ko si Luis. Naalala ko kasi 'yung pangako na sinabi niya. He won't leave me. We will get married and Papa must be there.

With what he said, I am confident na gagawin niya iyon. I am looking forward to my future with Luis.

"Andito na tayo," nakangiti nitong sabi. Dahil sa kaiisip ko kanina, hindi ko napansin na andito na pala kami.

"I'm so excited!" ani ko habang napapasayaw. Bigla naman itong lumapit sa akin. His face almost touches mine nang tanggalin niya ang seatbelt.

My heart started beating as our eyes both met in the radius of our love. His brown eyes that say nothing but honesty kept telling me that Luis really love me. Five months akong hindi tinigilan, three months na panliligaw and now, one month na kami. Sa loob ng mga buwang iyon, sobra-sobra na ang ipinakita sa akin ni Luis para makita ko ang sincerity at ang pagmamahal niya. Bigla nalang akong namula at alam kong napansin iyon ni Luis.

"Phew! Phew!" pisil nito sa magkabilaan kong pisngi.

"Chee!" wika ko saka itinulak siya. Agad naman siyang lumabas para pagbuksan ako.

Andito kami ngayon sa isang resort. Dito kami magpapalipas ng gabi ni Luis to celebrate our first monthsary.

Madilim na, may mga tourists na nagsisiraan. May naghahalikan. May mga nagsasasayaw at may mga naliligo. Kami naman ni Luis, we chose to stay sa isang side kung saan makakapaglatag kami.

Naglatag kami ng comforter, hindi naman ito masyadong malaki kaya keri lang. Nahihiya lang ako kasi baka isipin ng iba na hindi kami naka-avail ng room kaya rito kami sa labas naglalatag.

He suddenly held my hand. Pareho kami ngayong nakatingin sa malayo. Sa maliliit na ilaw na makikita sa kalayuan ng dagat.

"Happy monthsary!" bati nito sanhi para humarap ako sa kaniya at ganoon rin siya sa akin. Pareho kami ngayong naka-Indian sit while facing each other.

"Happy monthsary. More months to come," saad ko saka niyakap siya. Nang maghiwalay ang katawan namin, bigla niyang inilapit ang mukha niya sa mukha ko.

"I love you and I will always do. I'm so happy that I met you. You're the star that gives light to my lonely night," aniya sabay halik sa aking noo.

Nagdikit ang mga noo na para bang magkapatong ang mga iyon. Nakikita ko na ang future ko with him. I want to feel his lips but I don't want to broke my rule. I'll wait for another month. Not because I am not kissing his lips it would mean that I don't truly love him. Bakit, lahat ba ng naglalaplapan nagmamahalan? Like I said, I want to test his patience, but turns out patience ko ang sinusubok. Kalma ka lang Astrid makakatikim ka rin ng lips.

"I am much more lucky because I met you. I was that hopeless in love. Naalala mo kung ano-ano pinagsasasabi ko sa iyo? Natatakot kasi ako noong magmahal ulit. Natatakot ako na baka maulit lang 'yung nangyari sa akin at baka magawa ko rin iyon sa'yo. But you changed my perception. I thought you'll quit but no, you were that motivated to chase me. You made me realized that to love is to risk. What I mean is, I am hesitant because of what I always think. I even thought that you're a risk. But then, I just want you to know that you're the risk I want to take. You're the battle I want to take and you're the man I want for life." This is cringe for some. One month pa lang tapos ganito na? One month pa lang pero ganito na kami kasi mahal na mahal namin ang isa't-isa. It's not about how long you've been together, it's about how are you going to express your love.

I also kissed his forehead. He respects me and my decision. I've been motivated because of him. I continued writing while studying hard. A third year college student and a writer being in a relationship with a professor. It's not easy but we can still find time for ourselves.

-----

The first monthsary, we had it in a resort.

Ang pangalawang buwan ng pagdiriwang namin bilang magkasintahan naman ay naganap sa sinehan.

It was our second monthsary when I let his gentle lips felt the softness of mine.

We spent our third monthsary together in Baguio. We let the warmth of our love defeat the coldness of the place. It was also the day where we both promised that we will get married.

Luis never failed showing his love for me. I always feel like I'm the luckiest girl in the world. Everything continued and I hope, it won't end anymore. My future with him is already planned.

Kahahatid lang sa akin ni Luis galing sa bahay nina Tita Malou. Siya naman, papasok na sa university kung saan siya nagtatrabaho. Wala nang pasok but he still have some documents and stuffs to settle.

"I love you," he said and gave me a flying kiss. Ang jologs, pasalamat siya mahal ko siya.

"I love you too. Mag-ingat ka," wika ko saka sinalo ang flying kiss niya. Para kaming mga jeje sa part na 'to.

"Wait!" wika nito nang akamng isasara ko na ang pintuan ng sadakyan niya.

"Why?" tanong ko. Agad naman akong lumapit saka hinalikan siya sa labi.

"Oh, binigay ko na. Pwede ka nang makaalis," saad ko naman. Ngumiti lang naman siya.

"Hindi kasi 'yon. I said wait kasi may ibibigay ako. Ito oh!" natatawa pa nitong sabi habang inaabot sa akin ang isang card.

"Nakakainis ka, hinalikan tuloy kita," wika ko akmang babatuhin siya ng card na binigay niya sa akin.

"Blee!" pang-iinis nito. Hindi nagtagal ay umalis na siya. Inamoy ko naman 'yung card na bigay niya. In fairness ang bango.

Agad akong nagtungo sa kwarto at binuksan ang card na ibinigay niya. He wrote a poem for me. Naalala ko kasing may sinabi ako noon sa kaniya.

"I am writer, I always give my lover a poem. Can I ask you a favor? Can you write a poem for me?"

Ginawa nga niya ang request ko. Akala ko hindi niya gagawin kasi sabi niya, hindi naman siya magaling sa mga salita but look, may sinulat siya. A guy will always try to do something in order for him to satisfy his girlfriend. Check siya sa akin doon at kahit hindi ko pa nababasa, I'm already satisfied.

Sinimulan ko nang basahin ang tula.

"Sorry But I Don't Like You," basa ko sa title. Ano ba naman iyan parang ayaw ko sa title nito.

"Sorry But I Don’t Like You

You gave color to my dark life,

With what you did, I hated you

You give warmth to my cold heart,

With that, I realized I don't really like you

Telling you such won't hurt you

It is true that I don't like you,

I am not lying and I want you to know,

That, I don't like you because I love you"

I felt my tears pouring down as I got done reading his poem. He never used any deep words but the message of his poem gave me a deep reason to fall in love with him even more. I badly want to grow old with him.

I texted Luis and never waited for his reply. Alam kong busy siya kaya baka mamaya pa niya mabasa. Gusto ko lang ipaalam sa kaniya na nabasa ko na 'yung tula niya.

"Thank you for the poem. I love you so much."

Kumain muna ako bago natulog. Sabay kaming kumain ni Mama pero nauna akong pumasok sa kwarto. Pagbalik ko sa kwarto, agad kong tiningnan ang cellphone ko pero wala pa ring reply si Luis. He's so busy nga.

Bigla nalang akong nakatulog at nagising ng tunog ang cellphone ko. Nagulat naman ako nang makita kong 7:00 a.m. na. Luis texted me.

"Sorry if I wasn't able to reply kagabi. Matagal kasing natapos ang gawain ko and when I got home, may party pala sa bahay dahil birthday ng pamangkin ko." Mayamaya pa, muling tumunog ang cellphone ko. "Goodmorning. Kain na."

He's so thoughtful. Nireplayan ko rin naman siya saka bumaba para kumain. Kailangan ko palang mag-grocery ngayon kaya nag-ayos naman ako kaagad. Hindi naman 'yong ayos na glamorosa.

Naalala kong pinapabili ako ni Mama ng chocolates para kay Andrew kaya naman nagpunta ako sa section kung nasaan ang chocolates. Dinaanan ko naman muna ang mga chichirya siyempre para naman sa akin nang biglang may mabunggo ang grocery cart ko.

"I'm sorry," paghingi ko ng dispensa. Nagulat naman ako sa reaksyon ng lalaki. Alam kong maganda ako pero grabe naman kung ma-starstruck siya sa ganda ko.

"Ikaw ba si Ms. Astrid?" tanong nito sa akin. Paano niya nalaman pangalan ko?

"Yes, and how did you know my name?" tanong ko.

"I'm your reader. I already have three of your books," masayang-masaya nitong sabi. I'm flattered knowing na may lalaki pa pa lang nagbabasa ng story. Mostly kasi pero online games. “Sayang at wala akong dalang libro for it to get signed,” dagdag pa nito.

"Thank you. Sayang hindi mo nadala ang libro mo," saad ko naman at ibinaling ang tingin sa kaniya. He's cute.

"Hindi ko naman kasi alam na magtatagpo tayo rito. But anyway, can I have a picture with you na lang?" excited nitong saad at kahit hindi pa ako sumasagot, agad na nitong inilabas ang cellphone niya.

"I'm so blessed!" tuwang-tuwa nitong sabi matapos naming mag-selfie.

"By the way, I'm Act. Dadalasan ko na ang pagpunta rito baka magtagpo ulit tayo rito," wika niya at tuwang-tuwang talaga.

"Nice meeting you Act. See you around."

Nagpaalam na ako at kumuha na ng chichirya saka ng chocolates. Alam kong magiging masaya ang kapatid ko dahil sa binili ko para sa kaniya.

Nagulat naman ako nang lumabas ako ng grocery store nang makita ang kotse ni Luis na naka-park. I also saw him standing while smiling widely at me. Sinusundo ako ng prince charming ko. Lumapit siya sa akin at siya na ang nagbitbit ng mga pinamili ko.

"Astrid, aalis nga pala ako papuntang ibang bansa this October," labis ang lungkot nito habang sinasabi niya iyon.

"Bakit naman?" nagtatakang tanong ko. Ngayon niya lang kasi ito sinabi sa akin.

"I'm going to visit my Dad in States. I must be there kasi special day niya 'yun," paliwanag niya. Bigla naman akong nalungkot dahil sa sinabi niya. Ewan ko pero biglang sumikip ang puso ko nang malaman kong aalis siya. May bumubulong sa akin ni pigilan siya. Na huwag siyang umalis. Siguro ang attachment ko lang 'to.

"Sasama ka ba?" tanong nito sa akin.

"Sa tingin ko hind ako makakasama. Fourth year na ako this school year at alam kong magiging busy ako. October would be one of the stressing month for me as a student. Isa pa hindi ka naman magtatagal doon diba?" Gusto ko talagang sumama pero alam kong hindi pwede.

"Oo naman. Sobrang bilis lang. Siyempre hindi kita matiis," saad naman nito at hinawakan niya ang kamay ko. This is strange, everytime na hinahawakan niya ako, biglang bibilis ang tibok ng puso ko dahil sa pagmamahal na nararamdaman ko sa kaniya. Pero this time, kaba ang nararamdaman ko. Bakit ako kinakabahan? Dahil ba sa natatakot akong maiwan ni Luis? Eh madali lang naman siya doon. Hindi ko talaga alam.