C2 KABANATA 2

"Malungkot ka pa rin ba?" Tanong ni Mia, ang asawa ng kapatid kong si Dean at ang matalik kong kaibigan. Nagmamadali siyang bumisita sa akin kaagad pagkatapos niyang bumalik mula sa Espanya.

Pinilit kong ngumiti na hindi man lang umabot sa aking mga mata. "Magsisinungaling ako kung sasabihin kong hindi ako nasasaktan, Mia. Alam mo naman kung gaano ako naghirap para sa kanya."

"..."

"Simula noong elementary days natin, hanggang sa maka-graduate tayo ng college, nasaksihan mo lahat." Dagdag ko, pilit na binabalewala ang tinik na nasa lalamunan ko.

Limang buwan na ang nakalipas mula nang umalis ako. Hindi ko na siya kayang makita, ni hindi ako pumayag na harapin siya. True to my words, buwan na din nung huli akong umiyak. Noong pinilit kong huwag nang tumulo ang luha ko, hindi naging madali. Hindi ako ganap na gumaling. Well, ito ang pinakamahirap. Nagpapasalamat ako na naroon ang pamilya at mga kaibigan ko. Nag-stay ako sa Villa namin malapit sa beach kung saan kami unang nagkita.

Alam kong mas gugustuhin ng maraming tao na malayo sa mga lugar na dati nilang paraiso bago sila nasira, ngunit mas pinili kong harapin ang takot ko. Gusto kong sukatin kung ilang buwan o taon ang aabutin ko para lubusang gumaling sa sakit. Na isang araw, ang lugar na ito ay hindi na magbibigay sa akin ng masasakit na alaala. Gusto kong maranasan kung paano ako kinumpleto ng lugar na ito, sinira, at kung paano nito aayusin muli ang aking puso.

"I once felt what you are feeling right now Bella. Condolence. Ngayon ko lang nalaman ang nangyari sa inyo ng baby mo." Sabi niya na may lungkot sa boses.

"I'll visit you next time, paranoid na ang kapatid mo. He keeps on calling me and telling me to go home." She smiled bago ako niyakap. "Ingat!" Pagkatapos ay lumabas na siya.

Tumango lang ako at kinurot ang pulso ko para maiwasan ang pagpatak ng luha. Oo! Ang pinakamalungkot na pangyayari ay iyon, nakunan ako tatlong buwan pagkatapos naming maghiwalay.

Sinabi sa akin ng doktor kung gaano kadelikado ang pagbubuntis ko, ngunit ito rin ang isa sa pinakamasayang araw sa buhay ko. Gayunpaman, hindi nagtagal, nawala ang aking anak. It's because of too much stress.

Hindi alam ni Black kung ano ang nangyari sa akin nitong nakaraang limang buwan. Hindi ko rin alam kung anong nangyari sa kanya. Sa bahay pa kaya namin siya nakatira? Nagsusumikap ba siya o nagpapabaya? O nakahanap ba siya ng ibang babae na makakasama niya habang buhay? Hindi ko alam.

Noon, madalas niya akong niyayakap mula sa likuran, bahagyang pinipisil ang palad ko habang naglalagay siya ng maliliit na halik sa aking balikat. Ang kanyang kulay abong mata ay parang lalamunin ang aking kaluluwa at ang kanyang itim na buhok ay magtatago ng higit sa kalahati ng kanyang noo. Napakaganda ng eksenang hindi ko makakalimutan, pero alam kong unti-unti na akong bumabawi sa aking pagkahulog.

Not until we married each other na nagbago ang lahat.

Tumayo ako, humarap sa malaking salamin at tinitigan ang sarili ko. I have this almond-like eyes with an enticing brown pupils. Itim at mahaba ang buhok ko habang ang hugis ng mukha ko ay umaayon sa features ko. Mahaba at nakabaluktot ang aking mga pilikmata, gayundin ang aking kilay na angkop sa mukha kk. Isang matangos na ilong na may manipis na pinkish na labi. Maging ang kurba ng aking katawan ay maganda.

Pero, alam ko na ang hitsura ay hindi mananatili magpakailanman, at ang aking kagandahan sa loob at labas ay hindi sapat siya ay manatili. It's not enough, no.

"Princess!" I diverted my eyes ng may narinig akong sumisigaw.

"Princess kailangan mong marinig ito!"

"May good news kami sayo, bunso!"

Nakita ko ang dalawa kong kapatid na sumugod sa akin, hingal na hingal.

"Ano yun kuya?" I asked.

Pumunta si Kuya Andrew sa sala at tumabi sa akin na may ngiti sa labi. "Nabanggit mo kanina na gusto mong ituloy ang pagmomodelo di ba?"

I shrugged my shoulders, ibinagsak ang buong bigat ko sa sofa. "I did, but I think that was years ago. Well, that was when I didn't marry him yet though. Why?"

Ngumisi si Kuya Casper at umupo sa tabi ko. "Well, hindi pa huli ang lahat para gawin ito."

"Anong ibig mong sabihin?" Tanong ko. Nalilito sa kung ano ang sinusubukan nilang sabihin.

Nagkatinginan silang dalawa bago nila ako tinitigan. Lumipat si kuya Casper sa tabi ni kuya Andrew at tumango sila, na para bang nakikipag-usap sila sa isa't isa sa pamamagitan ng kanilang mga mata.

"Well, nagpasya kaming ipadala ka sa New York para sa pagmomodelo." Napabuntong-hininga si Kuya Casper. "Alam kong mahilig ka sa pagmomodelo pero hindi mo ito naabot dahil sa kanya, kaya gusto naming ipaalam sayo na magagawa mo na ang gusto mo ngayon bunso. No one will control your dreams anymore."

Mabilis na tumango si Kuya Andrew. "Talaga. Na-book na nina mama at papa ang flight mo papuntang New York city."

"Totoo ba to?" Halos mapatulala ako. Hindi ko labis maintindihan ang mga salita nila kaya medyo nahuli ang reaksyon ko.

Nang tumango sila habang nakangiti, alam kong malapit nang magbago ang buhay ko. Bigla kong niyakap ng mahigpit ang mga kapatid ko at napahiyaw kami sa tuwa. Nagpapasalamat ako na nasa likuran ko sila na handang itulak ako sa mga pinakamahina kong sandali.

Ilang oras kaming nag-usap bago umuwi sina mama at papa. Ang tatay ko ay nangangasiwa sa mga usapin niya sa negosyo habang ang nanay ko? Well, araw-araw kasama ni mom si dad since mahal na mahal niya si mommy kaya hindi siya makakapagtrabaho ng maayos kung wala siya sa tabi niya. So sweet.

"I already packed up your stuffs Princess..." sabi ni mom bago nginuya ang pagkain. We're currently eating our dinner without kuya Dean since he's already a paranoid married man na madalas magselos sa maliliit na bagay.

I smiled, "Salamat ma."

"Gusto mo bang samahan kita Princess?"

Umiling ako. "Ok lang kuya Andrew."

"Are you sure Princess? I can cancel my mee---" pinutol ko na ang gusto niyang sabihin. "Twenty-four na ako kuya , kaya hindi mo na kailangan pang mag-alala." sabi ko.

Lagi naman silang ganito, overprotective na magulang at kapatid. Madalas akong tawaging 'Princess' ng pamilya ko dahil para sa kanila, ako ang prinsesa habang si mama naman ang aming reyna. Bella ang tawag sa akin ng mga kaibigan ko, pero ang tunay kong pangalan ay Princess Bella Daño-De Villa. Well, soon Princess Bella Daño once again.

Humagikgik si mommy at tinignan ako ng malumanay. "Maaaring malaki ka na pero ikaw parin ang prinsesa namin na umihi sa kanyang kama noong siya ay limang taong gulang"

"Ma!" pinigilan ko siya. "At least hindi ako umiyak nung pumunta ka sa France para lang bisitahin ang mga kaibigan mo." pang-aasar ko. Nakita ko ang babala ni dad sakin.

Huminto siya sa pagkain at tinitigan si mama na tumatawa. "Well mahal, akala ko hindi ka na babalik. Akala ko iiwan mo na ako-tayo!"

Napuno ng tawanan ang dining nang biglang nagvibrate ang phone ko sa bulsa. It was such an overwhelming feeling when I saw who just messaged me. After five months, nag-text siya sakin. Nakagat ko ang labi ko nang marealize kong hindi ko pala in-edit ang pangalan niya sa phone ko. Bahagyang nanginginig ang labi ko at naghahabol ng hininga.

MY LOVE (BLACK):

'Magkita tayo bukas. Pumili ka ng oras at lugar. Good evening!'