C3 Daymare

[POV ito ni Josh ngunit iyong nasa canteen pa rin ang scene.]

Josh POV

After namin mag checking at makuha ang aking papel. Hindi ko na tinignan pa kung ano ang naging score ko, basta kaagad ko na lang na inilagay ito sa aking bag. At nagmamadali akong mauna lumabas mag-isa papuntang canteen dahil pwede na naman na kaming lumabas kasi lunch time na namin, at ayoko ring mahuli ako't makasabay ko sina Anwar at ang mga kaibigan niya.

Nang nasa canteen na ako, buti ay nag-aalisan na ang ibang mga estudyante, kaya nakahanap kaagad ako ng puwestong mauupuan ko para makakain.

Iniwan ko muna ang bag ko sa upuan ko at bumili na ako ng pagkaing makakain ko.

Ngunit pagka-upo't pagkalapag ko ng pagkain sa table ko.

Nakita ko na paparating na ang iba kong mga kaklase papasok ng canteen para kumain din. At kasunod nun sa likuran nila ay sina Anwar at mga kaibigan niya. Kaya kaagad na sumubo kaagad ako sa pagkain ko at binilisan na ubusin ito para di nila ako maabutan.

Nang malapit ko nang maubos ang pagkain ko at ilang subuan na lang, ay may napansin akong mga taong nakatayo sa paligid ko.

Kaya nilinga ko ito.

Bumungad sa akin sina Anwar, Tyron, Emilio, at Clark na mga nakangisi't nakatayo na nanonood sa pagkain ko.

Kaya nagulat ako at napalunok agad sa pagkaing nasa loob ng bibig ko.

"Ba-b-bakit?" nginig kong tanong sa kanila.

"Magkano yung sisig hah..?? Mr. Bean? Hahahah..." tawang tanong ni Anwar.

"90 pesos lang." tugon ko.

"Mukhang masarap ah...? Yan nga rin bilhin ko." nakangising sabi ni Anwar.

"Kayo ba mga pre ano????? gusto niyo ba????????? Pasayawin si Mr. Bean?? Hahahahh..." tanong ni Anwar sa mga tropa niya.

"Pasayawin?? Kala ko yung sisig na eh... Hahahah... Pero sige... Sample-an mo nga kami Mr. Bean, isang sayaw lang para ganahan din kami, pagkumain na kami hahahhah..." pagsakay ni Clark sa trip ni Anwar.

"Isang sayaw daw Mr. Bean oh... Hahahah..." paghimok sakin ni Emilio.

"Wag na mga pre... Ano ba yan mamaya na, nagugutom na 'ko eh.." daing ni Tyron sa kanila.

"Teka lang! Tingnan muna natin yung pagsayaw ni Mr. Bean..." ani ni Emilio.

"Oh! Mr. Bean, bili... Isang sayaw lang... Kantahan kita ah..!? ♪ Chambe-chambe Chambe-chambe Chambe be be be.. Chambe-chambe Chambe-chambe Chambe be be be.. ♪" pagkanta't pag sabay nang sayaw ni Anwar.

"HAHAHAHHAHA g*g* sabi mo kakantahan mo lang eh... Bat sumayaw ka rin sa pag kanta mo? HAHAAHAH.. B*B* T@NG*#@NG YAN HAHAHAHHAHA pero isa pa nga... Isa pa nga... Pano uli?" pagkatuwa ni Tyron.

Kaya muling kumanta at sumayaw ulit si Anwar.

"♪ Chambe-chambe Chambe-chambe Chambe be be be.. Chambe-chambe Chambe-chambe Chambe be be be.. ♪"

Aliw na aliw naman 'tong mga kaibigan niya sa kaniya.

Naki-usyoso na rin yung iba naming mga kaklase. Yung iba ay naki-upo sa table ko para kumain at makinood din.

Aiisshhh!! (ᗒ^ᗕ) Kaya nga 'ko nauna mag-isang bumababa eh... Para walang gagambala sa akin. Tsk.

"AHHAAHA-AHAH-AH... P-paano ulit yung moves ng kamay HAHAHAH..." tanong ni Emilio.

"Una muna ganto tas next naman sabay di-dine ka na, tapos ganto na. Oh! Pak! Mala-alex ang galawan..." pagtuturo ni Anwar ng steps niyang kakaiba na sinabayan naman nila.

"HAHAHAHHA ganto ba?" pag gaya ng steps ni Tyron.

"Oo, Oo. Tapos may pa ganto HAHAHAHAh..." pagtuturo uli ni Anwar ng mga steps.

Ginaya naman nila ang turong steps ni Anwar at sinasayaw nila ito ngayon. Kaya mukha silang mga tanga ngayon o mga takas sa mental na nagsasayaw.

"Kakaiba mga steps niyo pre ah...?? Pang-extraterrestrial HAHAHHAH..." sabat ng isa naming kaklase na si Bro na isa sa mga nakiupo sa table na inupuan ko.

"HAHAHAHHAH G*G* HAHAHHA ANO YAN MAY EPILEPSY KA NA ATA PRE EH... HAHAHHAHAH T@NG*#@" pagkatawa ni Clark.

"T@NG*#@ mo Anwar HAHAHAHAH ang sakit ng tiyan ko sayo." ani ni Tyron.

"WHAHAHAHHAH namonggoloyd na ang mga g*g* HAHAHAHAHHAH... Uy, tingnan mo Josh oh... Sumasayaw na kami, ikaw nga sample-an mo nga rin kami, ikaw mas malupet sa pagsayaw eh... WHAHAHAHAHHA.." ani ni Emilio sakin.

"O' nga pre paisa lang HAHAHHAHHA isang sayaw naman diyan oh... Makisama ka naman..." paghimok ni Tyron.

Ayokong pansinin sila. Kaya iniwas ko na lang ang tingin ko sa kanila, at kunwaring hindi ko sila naririnig at nakikita. Para tumigil na rin sila at layuan ako.

"Mukhang ayaw ata nito ng kanta na chambe-chambe... Ah..!? Gusto ata Despacito... Sige kantahan ka namin ulit.. ♪ Des~pa~cito tenenenenen tenen tenen ten tenen.. Nanay mo nag bi-bingo sa kanto.. Di man lang-––" pag maling kanta ni Clark.

"Teka pre... Ang panget ng kanta mo... Hindi mo pa alam yung lyrics... Yung Dalagang Pilipina na lang..." suhestiyon ni Anwar kay Clark.

"Sige sige yun na lang, game game with action tayo hahahahah...

♪ Isang~ Dalagang Pilipina~

May nakita 'kong isang babae 'di ko malimutan ang kanyang imahe~

Wait ano uli next nun? Nakalimutan ko na...

Ah!!

~Baby, 'wag ka ng mag-alinlangan pa. Alam mo naman talaga na kailangan ka.~

Ang katulad mo ay matagal kong hinahanap at.~

Gusto kong makita, yeah.~

Gusto kong makita.~

Isang Dalagang Pilipina, yeah.~

Dalagang Pilipina, yeah.~

Isang Dalagang Pilipina... ♪ " pagkanta ni Clark, at lahat naman silang magkakaibigan ay nagsisabay sa pag action.

Although wala sa kanila ang tingin ko ay kita ko pa rin sa gilid ng aking mata ang mga ginagawa nila.

Yung iba ko namang mga kaklase na nagsilapit sa kanila para makinood ay natatawa na rin sa kanila. Pati yung ibang mga tao ring mga nakikinood na nasa canteen ay natatawa.

"T@NG*#@NG MGA MUKHA YAN WHHAHAHAHAHHA.."

"WITWIWW.. YUMMY.. HAHAHhah.."

"HAHAHHAHA ang lalakas ng trip niyo ahh..?? Mga tolonggis talaga mga 'to eh... HAHAHAhahah..."

"Hahhahahahha.."

Usal ng mga kaklase kong nanonood sa pag Dalagang Pilipina nila.

"Oh..! Chambe chambe ulit. Hahah...

♪ Chambe-chambe Chambe-chambe Chambe be be be.. Chambe-chambe Chambe-chambe Chambe be be be.. ♪" pag kanta't pagsayaw uli nilang mag t-tropa.

"Hahahahhahhayop... T@NG*#@ Hahahahhah... Tama na napapagod na ko kakasayaw HAHHAhah... Si Josh naman hahahahh..." baling sakin ni Anwar.

"Oo nga Josh... Nag Chambe na kami... Nag Dalagang Pilipina na kami... Ikaw naman! Hhahhaha..." ani ni Emilio.

"I don't want." mariin kong sabi kahit hindi nakatingin sa kanila.

"Bilis na Joshua... Isang sayaw lang please..." pagmakaawa ni Tyron.

"Oo nga... Eto na nga oh kinakantahan ka na nga namin eh... Sumayaw ka lang." ani ni Emilio.

"Ano bang gusto mong kanta ha!? Bili.. Tas sayawin mo hahaha." ani ni Anwar.

"Uy... Sayaw ka na raw Josh... Hahahahh." pakikisali ng isa kong kaklase na si Sic Andres.

Ayokong mag mura pero T@NG*#@ TALAGA!!!! Ayoko 'tong nangyayari!

Kahit hindi ko na sila pinapansin at wala na sa kanila ang tingin ko, pinipilit pa rin nila ako! At mukhang may nakisali pang isa!

AAISSHHHH!! (ᗒᗣᗕ)

At dahil mukhang napapansin ko na dumadami na ang mga nakiki-usyoso at nakapalibot sa amin, binalak kong idungaw ngayon nang paunti-unti ang ulo ko palibot sa kanilang lahat para tingnan sila.

At nang naibaling ko na ang tingin ko sa kanilang lahat ay nalula ako't nagimbal. Lahat sila ay nakatingin sa akin at nag aabang para ako ay sumayaw.

I felt uneasy seeing them all.

Nalula ako sa dami nila.

Bumilis ang kabog ng puso ko, pinagpapawisan na rin ako nang malamig, at nahihirapan huminga.

Naiilang ako sa kanila.

Parang gusto kong mag tago, at magpa-kain sa lupa.

"Hep hep hep... Anong meron diyan hah?" tanong ni Amber na isa sa mga kaklase ko, na kadarating lang sa canteen kasama ang mga kaibigan niya at mukhang naki-usyoso rin sila sa nangyayari.

Kaya mas dumami pa ang mga taong nakapalibot sa table at tabi ko.

Ang dami ring mga matang nakatingin sa akin.

Hindi ako sanay sa ganito.

Ayoko nito.

May trauma ako.

At isa sa mga ganitong pangyayari ang iniiwasan ko.

Mga mata ng taong nakatingin...

I panicked in my mind yet still I remain look calm outside.

Pretending not bothered and anxious.

At nagbalik naman sa akin ang isang ala-alang nakalipas:

Third Person POV

Sa isang parke makikita ang isang matabang batang lalaki na naka costume ng pang-Batman kahit hindi naman Halloween.

Ito ay nakikipag laro sa mga batang naglalaro rin sa parke.

Isang batang babae naman na may dalang alagang sisiw ang lumapit sa kaniya. Tinutukso siya nito na hindi raw siya si Batman kundi isa raw siyang Batchoy dahil sa katabaan nito.

Kaya nagalit ang matabang batang lalaki na naka-batman na costume, "Eh! Ano naman kung mataba ako..!? Eh... Ako pa rin si Batman.. Tingnan mo naka-costume nga akong batman eh..! Eh ikaw? Wala."

"Hindi ikaw si batman noh! Si batchoy ka! Kasi ang taba mo! Ahhahahah... Tabachoy, tabachoy, baboy, batchoy! Hahahhahaha..."

"Grrhhh... Gusto mo kainin ko yang sisiw mo kung mataba ako?!!" napikon naman ang batang mataba na naka-batman na costume kaya hinabol niya ang batang babae habang bitbit-bitbit nito ang alagang sisiw.

"AHHHHHHHHH... MAMA..! MAMA..! WAHHHHHHHH.. HELP MAMA..! AAHHHHhh..."

At sa paghahabulan nila ay bigla namang nadapa ang batang babae.

At nadaganan nito ang alagang sisiw niya kaya ito ay namatay.

Umiyak naman ang batang babae sa sinapit ng kanyang sisiw.

"Yan buti nga sayo!!"

Napatili naman ang batang babae at humagulgol sa pag iyak.

Napansin naman ito ng ibang mga parents na nandoroon sa parke, at sinabi nila sa guardian ng batang babae ang kanilang nakita.

Kaya dumating ngayon sa eksena ang guardian ng batang babae.

Nang makarating naman ang guardian ng batang babae ay kaagad na nagsumbong ang batang babae sa guardian niya tungkol sa ginawa ng matabang batang lalaki kung bakit ito umiiyak.

Kaya nagalit ngayon ang guardian ng batang babae at kinausap ang batang mataba.

"Huy bata!! Anong pangalan mo hah!? Nasaan ang parents mo!?"

Hindi naman umimik ang batang mataba na naka-costume ng pang-batman.

"Nakita mo ba ang nangyari sa anak ko!? Tingnan mo ang ginawa mo!"

"Nasaan ang mga parents mo hah!!? Hindi ka ba nila tinuturuan!? Ha!? Ikaw na bata ka!"

Dahil sa ingay ng guardian ng batang babae na namatayan ng sisiw ay napapalibutan na ngayon sila ng mga tao. Mga bata, at ibang magulang ng mga bata. Dahil sa pakiki-usyuso sa eskandalong nangyayari.

"Huy!! Sumagot ka!?"

"Anong klaseng bata ka ba hah? Tinakot mo yung anak ko! at napatay mo pa yung alagang sisiw ng anak ko! Nasaan ba ang mga magulang mo hah!? Ano bang pangalan ng parents mo ha!? at bakit pinapabayaan kanila!"

"M-mi-michael Josh-Joshua.. Jones p-po. Ang m-"

He just about to open his mouth to say some things again, but the another mother of his playmate mouthed a thing. That triggers him.

"Hala mga teh!"

"Ayan ata yung anak ng mamamatay eh... Nabalitaan niyo ba yun? Yung Jones!"

"Ay... Ayun ba yun? Siya ba yung naging anak nila???"

"Naku... G-grabe... Mukhang hindi rin naging maganda ang bunga nila ah...?"

There's a big rumor about the history of Josh parents on their town. The issue in the past. But little Josh doesn't know yet about the history of his parents in this moments.

"Hay naku!"

"Ikaw bata ah!!"

"Mare... Baka hindi lang bata yan... Baka mamamatay na rin yan... Naku po..."

"Baka katulad rin ng ama!?"

"Diyos ko po ano ba yan!"

"He is a killer mom! he killed my bird..." sabay iyak ng batang babae habang hawak nito ang patay na sisiw.

"Hoy!! Ikaw na bata ka hah!? Tingnan mo ang ginawa mo!"

"My gosh... Mare... Bakit pagala-gala lang yung mga ganyan dito sa labas!?"

"I-—" Josh gulped. Then the formed tears that he keep holding back from his eyes suddenly rushed down thru his cheeks.

"I-–I-I am not.. A k-killer n-neither my parents a-are... They are g-good parents in me, they taught me h-how t-to be n-n-nice." there are continuous tears flowing down to his cheeks. It's hard and heavy for him now to speak and breath properly.

"Sinungaling tingnan mo nga yung ginawa mo sa sisiw ng anak ko!! Dapat sayo ipinakukulong din eh!"

"Mga salot sa lipunan!"

"Mamamatay!"

"Ikaw na bata ka wag kang lalapit kahit kanino ha!?"

"Punish him mom! He's not nice..."

When they told all those things to him. He panicked and cry really hard like a lost child seeking for help. He's trapped and can't escape, he don't know what to do. He wanna get out of the situation but he was surrounded by many people, and they're all looking at him with a resentful in their eyes. He need someone to rescue him but he have no one by his side.

Until there is one unknown little girl. Who just showed up in the middle of nowhere. She saved him from that situation.

She suddenly go and joined Josh in the middle, while he is being surrounded by many people that were accusing him. Then the unknown little girl scream really loud while she's with Josh in the middle, that's why all the people around them cover their ears.

"Ang ingay..!"

"Sino ba 'tong batang ito?"

"Bakit ka sumisigaw hah!!?

"Huy bata! Bat ang ingay mo!!"

"Sino ka ba bata!? Ha!?"

Imbis na sagutin ito ng batang babae na bigla na lang sumulpot at sinamahan si Joshua sa gitna, ay mas malalo pa itong sumigaw nang mas malakas para mas maingayan ang mga nakapaligid sa kanila at umalis ang mga ito.

"Ang sakit sa tainga!!"

"Mom it's so loud..."

"Huy! Manahimik ka ngang bata ka! ang ingay mo!"

"Lunatic ata 'tong batang to eh..."

"Bata sino ka ba hah!?"

"Baliw na ata to eh... Katulad nitong batang mamamatay... Diyos ko po ano ng nangyayari sa mundo..."

"Ay naku napaka ingay!!"

"Umalis na nga tayo dito!"

"Oo nga... Mga sira na mga 'to!"

"Tara na nga anak! Umuwi na tayo!"

"Ingay nakakaloka!!"

"Nakakarindi sa tainga!!"

"Grabe!"

"Tara! Umalis na lang tayo.."

"Mga baliw.. Hay nako nakaka-awa..."

Dahil sa patuloy pa rin na ingay nang pagtili ng batang babae na bigla na lang sumulpot kung saan, ay unti-unting nagsi-alisan ang mga naka palibot kay Josh... Hanggang wala nang nakapalibot sa kanila at sila na lang dalawa ang magkasama.

Nang nasiguradong wala na gaanong mga taong nakapalibot sa kanila ay tumigil ang batang babae sa pag tili at napaubo ito.

Si Josh naman ay nakaupo lang nang pa-squat sa tabi nito habang nakatakip pa rin ang mga tainga.

Napalinga naman ang batang babae kay Josh.

Nakita nito na nakatakip pa rin ito ng tainga at umiiyak.

Kaya nilapitan ng batang babae si Josh.

At biglang niyang sinipa ito.

Kaya mas lalong umiyak si Josh.

"Bata..!! Bata! Wag kang umiyak! Huy! Wag ka nang umiyak... Okay na. Tumayo ka na jan."

Ngunit patuloy pa rin na umiiyak si Josh.

Kaya lumapit ulit ang batang babae.

And this time hindi niya na sinipa si Josh, kundi niyakap niya ito.

Dahil sa pag yakap ng batang babae kay Josh, unti-unting tumatahan na sa pag-iyak si Josh.

Nang hindi na umiiyak si Josh at nahimasmasan na siya.

Kabiglang tumayo si Josh.

Kaya ang batang babae na nakayakap sa kaniya kanina ay natumba sa sahig.

"Aray!! Hindi mo ba 'ko nakita ha!?" daing ng batang babae, dahil nasaktan ito sa biglaang pagtayo ni Josh.

Josh face frowned, he's seems angry while he's looking at the little girl who helped him and who just showed up in the middle of nowhere.

Naikuyom naman ng batang si Josh ang dalawang kamao.

"Who are you!? Why you kicked me..!? Go away from me!"

"Ang sungit naman nito! Tingnan mo oh... Pina-alis ko na yung mga taong nakapaligid sayo kanina... You should thank me instead!"

"Then why you kicked me!?"

"Umiiyak ka kasi eh..."

Tumayo na ang batang babae mula sa pagkakatumba nito sa sahig. At tiningnan niya si Josh.

She saw that there are tears forming again in Josh eyes, looks like he is about to cry again.

"Bata! Wag ka nang umiyak!"

Then Josh burst into cry.

Walang ibang magawa ang batang babae, kaya niyakap niya muli si Josh.

But Josh refused to be hug again.

Bigla namang dumating ang guardian ng batang babaeng nagsalba kay Josh sa mga taong nakapalibot sa kanya.

"Hay naku pong bata ka... Malilintikan ka talaga sa akin eh... Kanina pa kita hinahanap kung saan-saan ha..!? Tapos nandirito ka lang pala!!? Kung saan-saan ka nag pu-pu-punta! Hindi ka man lang nagsasabi!? Ma-wa-warla talaga ako sayo! Diyos ko! ka day!"

"Eh... Tita Regina... Bat ang tagal mo kasi bumili ng ice cream eh!!"

"Ano!? Nag iinarte ka pa! Maghi-hintay ka lang eh! Mukhang pinagsu-supladahan mo na naman ako! Diba dapat ako yung magalit sayo!?"

"Ehh..."

"Ay siya sige..! Tara na nga! Magda-dahilan ka na naman! Pasaway ka talaga... Sa susunod hindi na kita isasama sakin mag shopping at mamasyal..."

"Hala! Tita Roger naman eh... Heheheh..."

"Oh... tingnan mo! Nang-iinis ka pa!"

Bumingisngis ang batang babae.

"Joke lang po... Tita Roge-–ay.. Regina pala... Hihihihhi..."

"Ewan ko sayong bata ka! Oh, eto na yung ice cream mo! Natunay na! Tara umuwi na tayo!"

"T-teka lang po Tita Regina..."

"Oh..? Bakit na naman?"

Tinuro ng batang babae si Josh na umiiyak sa gilid. "Kasi po..."

"Pinaiyak mo yan!!?? Nanakit ka na naman ba!?"

"Hindi po..."

"Eh ano!?"

"Ayaw niya po tumigil sa pag-iyak eh, hindi ko po alam pero baka nawawala po siya..."

"Ah ganun ba...?"

Kaya si Regina naman na guardian ng batang babae na bigla na lang sumulpot kung saan, ay lumapit kay Josh na umiiyak pa rin hanggang ngayon at kinausap niya ito.

Ngunit nahirapan si Regina na kausapin si Josh, dahil kahit anong tanong ni Regina tungkol sa bata ay walang sagot ito, kundi puro pag-iyak lang ito sa kaniya.

Kaya naisip ni Regina na dalhin ito sa police station, kaso ayaw ni Josh.

Kaya nag isip ng ibang paraan si Regina para mapatahan ang batang si Josh sa kaniyang pag-iyak.

Kasalukyang makikita ngayon sila na nasa loob ng isang fast-food chain sa park.

Kumakain silang tatlo ngayon.

At si Josh ang pinakamalakas sa kanilang kumain.

"Oh! 'ta mo!! Napatahan ngayon kita! Sabi ko na nga ba eh... Sa laki ng katawan mong yan... Hahahahhah mukhang matatawag pa ata kong nanny of the year... Diyos ko day... Nakakaloka... So tutal nag e-enjoy ka diyan sa kinakain mo at di kana umiiyak bata... Tatanungin uli kita--–"

Kabigla namang ibinaba ni Josh ang hawak niyang chicken at nagsalita habang hindi pa natatapos ni Regina ang kanyang sinasabi.

"My name is Josh, 7 years old, our house is just near, di ako naliligaw, I always play at the park." biglang bilis na tugon ni Josh.

Nabigla naman si Regina. "Diyos ko day... Hahhahah... Ni hindi pa nga ako nag tatanong nakasagot ka na agad... Hahahah... Pero... Okay na yun, mukhang okay ka naman na. Kaso nga pala... Ba't ka ba nag iisa bata? Ay Josh pala... Tapos umiiyak ka pa kanina?"

"Ka-k-kasi po..." mukhang iiyak na naman si Josh.

"Ay naku, sige Josh... Kung hindi ka pa handang sabihin, di naman kita pini-pressure... Basta... Sige... Ubusin muna natin yung mga kinakain natin."

Tumango na lang si Josh.

At ipinagpatuloy ulit nila ang pagtapos sa mga pagkain nila.

Makikitang nasa labas na ngayon sila ng fast-food chain, at kakatapos lang kumain.

"Oh.. Pano ba 'yan Josh... Kung hindi ka pa handang sabihin kung bakit ka umiiyak okay lang... Basta napatahan na kita... Ngayon, gusto mo ba ihatid ka na namin sa bahay ninyo? Diba sabi mo malapit lang kayo dito?"

"Salamat po sa lahat pero... Wag na po. Wag niyo na po ako ihatid... Tumatakas lang po ako parati sa bahay eh para mag laro dito sa park."

"Ay Diyos ko day..! Bakit naman!? Pasaway ka din ba katulad ng pamangkin kong 'to na laging tumatakas sa akin?"

"Hindi po... Wala lang po akong kalaro sa bahay, and my parents always restricted me whenever I want to go out... But now I understand why."

Mukhang nalungkot at naawa si Regina kay Josh.

"People are bad po... But still... I know there are many kinds of people like you po, people that are good. That's why, I want to be a superhero like Batman, to save and help people from bad people. But... I realise, Batman is not real. And I am a failure because I couldn't even defend myself." pagkasabi nun ni Josh ay naluha siya.

"Hindi, Josh... Ano ka bang bata ka, wag ka mag-isip at mag-salita ng ganyan. Just believe in yourself. Kung hindi man totoo si Batman na superhero... Edi ikaw, puwede ka maging true to life na superhero... Hmmm... Kagaya na lang ng mga-—"

"L-like her po!?" pagputol ni Josh sa pagsasalita ni Regina habang naiyak siya, at sabay pag turo niya sa batang babae na pamangkin ni Regina na ka-edaran lang ni Josh.

"Hah!? Anong etong pamangkin ko?" may pagka-natatawang pagtataka ni Regina.

"She save me a while ago po, from bad people... I think being a superhero is not about costumes, rather it's in the actions, the power to help or save people."

"Ikaw Ayi!? Talaga ba!? Anong ginawa nitong pamangkin ko? Anong ginawa mo Ayi? Ha!? Hahahah... Nawala ka lang saglit naging superhero ka na...? Ay sa bagay... Ganun sa mga pelikula diba? Hahahah... Pero kala ko talaga kung ano na nangyari sayo nung nawala kang bata ka! Kala ko na-kidnap ka na! Yun pala... Hahahah... Ibang klase rin pala 'tong pamangkin ko! HHAHAHAH.."

"Heheh.. Syempre Tita ako pa! Hehehheh.. Tinilian ko yung mga taong nang-aaway sa kaniya, tapos nag-si-alisan silang lahat kasi naingayan."

"Ay kaloka, tinilian mo lang? Tapos nag-si-alis na? Hahahha... Sa bagay sino ba namang hindi mag sisi-alis HAHAHAHHAH.."

"Tita!! Tinatawanan mo naman ako eh... Di ka ba naniniwala??"

"Naniniwala pero HAHHAHAHH.. hay nako... Hindi ka lang pala masakit sa ulong bata ka, masakit ka rin pala sa tainga WHAHAHAHHAHAHAHAHA.."

"TITA!!!!"

At kabigla namang sinapak ni Ayi ang Tita Regina niya sa tiyan.

"Ay naku pong bata ka!! Aray ko! kakakain lang natin Ayi! Ayan nananapak ka na... Masiyado ka talagang mapanakit noh..!? Bruhilda ka talaga!! Gusto mo magwarlahan tayo kahit pamangkin kita! Sabunutan talaga kita diyan, kita mo..! Wag mo ng uulitin yung ginawa mo ah!!? Di maganda yan..." pag-iinda ng Tita Regina ni Ayi sa sakit, kaya napa-seryoso si Regina mula sa pagkakatawa niya, at napahalukipkip dahil sa hindi magandang ginawa ng kaniyang pamangkin na si Ayi.

"Ikaw kasi Tita eh, Nakaka-inis ka!"

"At ikaw pa talaga ang may ganang mainis na bata ka! Bala ka jan! Di na talaga kita isasama sa mga lakad ko..."

"Eh Tita... S-sorry na nga!"

"Tse!! Bahala ka jan!"

"Eh Tita naman... Sorry na nga eh.."

At niyakap ni Ayi ang Tita niya.

Gumaan naman ang loob ng Tita Regina niya. "Hays... Sige na nga.. Pag dating talaga sayong bata ka natutunaw ako eh." at niyakap din ni Regina ang pamangkin niya.

"Uy Josh! Tara nga ditong bata ka! sumama ka rin sa pagyayakapan namin!" pag aya ni Regina kay Josh.

Nag dalawang isip naman si Josh kung siya ba ay makikiyakap din sa kanila, ngunit sa kalaunan ay nakiyakap na rin siya.

Kasabay nang pagyayakapan nilang tatlo ay ang pag dampi rin sa kanila ng ginintuang sinag ng liwanag na nang-gagaling sa papalubog na araw.

Nakaka-antig sa puso ngayon silang tingnan, habang sila ay nagyayakapan.

"Oh! Siya sige. Tama na... Mukhang kailangan na nating gumora. Pano ba 'yan Josh? Mukhang mag gagabi na, kailangan na namin at ikaw din na umuwi. So... It's nice to meet you Josh. You are smart and nice kid din pala eh noh??"

Ngumiti lang ang batang si Josh bilang tugon.

"Eh ako Tita Regina? Nice and smart din ako diba?"

"Asa ka pa! Bruha ka!"

"Nyehh..! Ano ba 'yan Tita Roger!"

"Tse! Ewan ko sayong bata ka!" pagsusungit ni Regina sa pamangkin niyang si Ayi.

Pagkatapos ay bumaling na siya kay Josh upang mamaalam. "Hahah... Oh siya sige... Una na kami... Mag-ingat ka Josh... Umuwi ka na rin baka madukot ka jan... Alam kong hinahanap ka na ng magulang mo... Sige na, babush na. At saka nga pala huwag mo kaming kakalimutan ah!? Etong mga mukhang 'to! Lalo na yung panget na pamangkin kong ito. Hahahhaha..."

"Tita naman eh..."

"Heheh... S-sige po, 'di ko po kayo makakalimutan. Salamat po sa lahat... Nice to meet you rin po." pamamaalam ng batang si Josh sa kanila.

"Sige... Mag ingat ka ha? Umuwi ka na... Babush..." pagkaway at huling pamamaalam ni Regina sa batang si Josh, habang papalakad na sila paalis ng kanyang pamangkin.

Tumango at kumaway na lang si Josh bilang tugon sa pamamaalam.

~End of flashbacks~

My experienced when those people surrounded me and accused me was traumatic. It was like a daymare in me. A distressing experience, a bad dream while I'm awake.

When that happened I didn't get out much of my room or go outside our house to interact with other people for a month. Because I am afraid to be accused and judged again. On the other hand, I'm still thankful that there are still kind of people like Tita Regina and Ayi who are willing to help.

Hinding hindi ko sila makakalimutan, at ang araw na iyon. And how a gay like Tita Regina treated me, he's so kind. And that little girl... Si Ayi... She's like a superhero in me, on those moments. Because she was able to drive away the bad people who surrounded me.

I wish to also have those braveness and confidence to face boldly the people and challenges in my life.

I hope someday I will become a true hero too.

And, I'll wait for that moment to come.