C3 Kabanata 1
She ran swiftly like she was on a race, ready to win it!
She was almost tired. Nararamdaman na niya iyon. Her knees started to tremble. It was ready to give up any second, still she run ..non-stop.
Naramdaman na niyang basa na ang kanyang damit. Tagatak ang kanyang pawis ngunit wala siyang pakialam.
She was gasping for air. She cursed under her breath, her situation became worst!
She was as if hounded by a batch of dogs! They were all wearing the same outfit. A bunch of men in black is chasing after her precious life.
Muli niyang naramdaman ang pagkirot ng kanyang balikat. Napa-ungol siya sa sobrang sakit. Isa pa iyon sa mga iniinda niya. She is slowing down because she was obliged to feel the pain.
She grunted in pain. She stop, then run again.
If she could remember it right, dalawang oras na siyang hinahabol ng mga ito. It started when they found her in that rural hospital. Na-confine siya ro'n nang dalawang araw dahil sa natamo niyang tama ng baril sa balikat.
She stayed because she thought they wouldn't find her there, but she was wrong.
For pete's sake!
They wanted her dead or not, hinding - hindi siya magpapahuli sa kanila.
She only have herself to depend on. She left her phone and gun under the hospital bed. She can't retrieve it, dahil nakita na siya ng mga ito kanina bago pa niya iyon makuha.
Kung maayos lang ang lagay niya ngayon ay maaari niyang patumbahin ang mga ito. Pero baka bumukas ang bagong tahi niyang sugat kaya tinakbuhan niya ang mga ito. Unfortunately, they were determined to seize her.
Hindi na niya alam kung saang lupalop siya nakarating, ilang liko na ang ginawa niya.
Nandito siya sa probinsiya ng Sta. Clara at hindi niya alam ang pasikot-sikot sa lugar na ito.
Gusto niyang iligaw ang mga ito at para hindi nila malaman kung saan siya nakatira. Pero balewala rin dahil nahanap din siya. Daig pa nila ang mga aso sa lakas ng pang-amoy.
Ang importante ay hindi nila alam kung saan siya kasalukuyang nagtatago ngayon. If that happens, the freedom she has long hoped will disappear.
It has been two years, since her Grandfather allowed her to live alone. Hindi niya hahayaang mahuli siya ng mga ito.
It's getting dark, she was thankful because it was an advantage for her. She can hide in the dark for the meantime.
Nakiramdam muna siya ngunit napamura dahil mabibilis na yabag na naman ang naririnig sa likod niya.
Mas lalo tuloy bumagal ang pagtakbo dahil sa pisikal na kondisyon niya.
She never asked for help to anyone, it makes her feel weak. Kailangan niyang maging ligtas at walang ibang paraan kun'di iwasan na lang ang mga ito.
If only she brought her gun, she can easily finish them with a bullet stuck in their heads.
Ngayon lang siya pumalpak at panay ang mura niya sa sarili. Siguradong magagalit sa kanya ang Lolo niya oras na malaman nitong ipinahamak niya ang sarili.
Hindi kasi niya dapat hayaan ang mga itong buhay, hangga't maaari ay ayaw muna niyang malaman ng kalaban ang pagtatago niya. Ngunit wala na siyang magagawa pa. Hindi niya pwedeng isakripisyo ang buhay niya para lang tapusin ang mga ito.
Maaaring nakumpirma na nilang buhay nga siya kaya ipinaalam na nila kanina sa nag-utos sa kanila para hanapin ako. Huli na rin para magsisi.
"Faster! Don't f*cking loose her or you will be dead!" she heard someone commanded them from a far.
Alam niyang iyon ang lalaking nakakita sa kanya kanina sa hospital, kaya mabilis at alerto siyang nakatakas.
Tinandaan na niya ang mukhang iyon dahil ito ang unang tatapusin niya oras na magkrus muli ang landas nila.
Napahinto siya bigla dahil kumirot na naman ang sugat niya. Nang hawakan iyon ay mas lalo na siyang napamura.
Ang akala niyang pawis na tumatagatak sa balikat ay sariling dugo na pala niya. Bumukas ang sugat niya, dahil siguro iyon sa ilang beses na pagtalon niya sa bintana ng hospital at and pagtalon sa mga bakal na nakaharang sa dinaraanan niya.
Bumaba ang tingin niya sa semento kung saan siya mismo nakatayo. Napahilamos siya nang mukha. At sumulyap sa likod kung saan siya nanggaling kanina. Doon niya nakumpirma ang hinala.
Hinawakan niya nang mahigpit ang balikat, to stop the bleeding for a moment. It's already dark, she quickly ran into the dark alley. She found pile of trash bags in the corner.
Damn. This is worst!
Isiniksik niya ang katawan sa mga basura upang magtago. Mabuti na lang at walang street lights sa pinagtataguan niya. Hindi nila makikita kahit anino pa niya.
"Motherfucker! Nasaan na siya!" Galit na boses ang narinig niya hindi nalalayo sa pwesto kung saan siya nagkukubli.
"Boss, hindi na po natin masundan yung dugo. Dito na po siya huminto," sagot ng kasama nito.
She was right! Kaya hindi niya maiwasan ang mga ito kanina dahil sa dugo niya. And she was stupid to realize that now!
"Mga inutil! Gumawa kayo ng paraan! Maghiwahiwalay kayo at siguraduhin niyong mahahanap niyo siya!" sigaw nito sa mga kasama.
"Yes, Boss!" sabay - sabay na sabi nila.
Napapikit siya nang mariin. Pilit niyang ibinabalik sa normal ang paghinga. Nakakaramdam din siya ng pagkahilo ngunit kailangan niyang tatagan ang loob.
Ilang minuto na ang nakalipas, wala na siyang marinig na yabag sa paligid.
Napaayos siya nang upo ngunit biglang may tumamang ilaw sa direksiyon niya.
Bloody Hell!
Naghanap siya nang pwedeng idepensa sa sarili.
May nakapa siyang bakal malapit sa kanya. She prepared herself in case it was them. But the next thing she heard was a strange engine sound.
Nasa malapit na kalsada pala siya. The black car stopped on the side of the road. She glanced at the license plate number of the vehicle.
Nang masigurong hindi ito kabilang sa mga sumusunod sa kanya ay tumayo siya mula sa pinagkukublihan.
Nanginginig ang paa habang hawak ang maliit na bakal sa kamay.
It's already dark, but it seems to be getting darker because she was losing consciousness.
She approached the car. Nasisiguro niyang isa lang ang nasa loob ng sasakyan.
"Kronos, reschedule my meetings for tomorrow, I won't make it until the afternoon," the person inside the car was talking to someone on the phone.
She heard familiar voice but disregard. Wala siya sa tamang huwisyo para isipin pa kung kilala ba niya ang boses na iyon.
Hinawakan niya ang handle nang pinto ng backseat. Luckily, it's open, mabilis na sumakay siya nang walang babala.
Nakita niya ang paggalaw ng lalaki sa driver's seat na akma sanang ibaba ang cellphone sa tenga.
Bago pa ito mag-react ay itinutok na niya sa leeg nito ang metal na hawak. Kahit nanghihina ay inipon niya ang lakas kung sakaling pumalag ito. Hindi naman talaga niya ito sasaktan, she just need be far away from here. Kung may choice siya hindi niya gagawin ito.
He wasn't even moving.
"What do you want," a cold steel voice said. She didn't sense fears in his voice.
This guy is unbelievable!
Saglit siyang natigilan dahil sa kakaibang reaksiyon nito.
She was astound of his reaction.
Sinong matinong tao ang hindi matatakot kapag tinutukan ka ng patalim sa leeg?
Tinanong pa siya nito na parang isang bagong kakilala!
Maging ang boses nito ay walang mababasang takot.
No reaction at all, nothing, like she is not pointing a metal on his neck, threatning him.
Napatingin siya sa rearview mirror at sakto namang sumulyap din ito roon.
Nagtama ang kanilang mata sa salamin. Kitang - kita roon ang panlalaki ng mata niya nang makasalubong niya ang itim na itim nitong mata.
No way! This must be a very big joke!
"Who are you," he said.
She gulped. She didn't know what to say.
Hindi siya makapag - isip ng maayos. Sa lahat ng oras at lugar bakit dito pa sila nagkita!
Bloody Hell, Helliza!
This coincidence is not good for me, she though.
Anong ginagawa niya rito?
Ilang segundo muna silang nagtitigan mula sa salamin 'saka niya muling naramdam ang matinding pagkirot sa kanyang balikat. Nagsimulang umatake ang sakit papunta sa sistema niya. Nawala na siguro ang bisa ng gamot na pinainom sa kaniya kanina sa hospital.
Nabitawan niya ang hawak.
She curled up in the backseat, trying to ease the pain she was feeling. She catch her breath and shouted in pain.
"What the-" napatigil ang lalaki nang makita ang sitwasyon niya.
Hinahabol niya ang paghinga hanggang sa naramdaman na lang niyang nawalan na siya ng malay roon.
Awtomatiko siyang napamulat ng mata, naalala niya ang kalagayan.
Her survival instinct arises, but she was stop by the white ceiling, everything is white around her except for the curtain.
Bumangon siya.
She realizes something.
Nasa hospital siya subalit hindi ito ang hospital kung saan siya na-confine.
Then, she remember him. Ito kaya ang nagdala sa kanya rito?
"You're awake."
She turned her head to look the other side.
She was startled by his voice. Nakatayo pala ito sa tabi niya. His eyes is lingering over her face.
Nakapamulsa ito at natingin sa kanya, walang kakurap - kurap. Parang kanina pa siya pinapanood ng mga matang iyon.
She noticed his eyes is wondering, he was trying to read her, or it's just her imagination.
Hindi siya nakaimik. Para siyang nawalan nang kakayahang magsalita.
She was hoping he didn't recognize her.
She hissed. May ibinato itong papel sa harap niya. Napatingin siya roon.
Hospital information iyon at kailangan ng impormasyon tungkol sa kanya.
Wala itong sinabi pero alam niya ang gusto nitong gawin niya roon. Bumalik nga ang paningin nito, ngunit parang mawalan naman ito nang kakayahang magsalita.
Itinaas niya ang kaliwang kamay para abutin ang ballpen na kasama sa papel na ibinato nito sa harap niya. Hindi niya maigalaw ang kanang braso, napansin niyang nakabenda ang balikat niya.
She could still feel his cold stare. He is strangely quiet next to her, but his eyes were saying something. She was a bit annoyed by it.
Napatigil siya. Muntik na kasi niyang isulat ang totoong pangalan.
Nadidistract siya sa presensiya nito, kaya hindi siya makapag - isip ng maayos.
She wrote Alyssa Craig. She is hiding behind that name.
Pagkatapos isulat ang lahat ng impormasyon ay inabot niya rito ang papel. Kinuha naman nito iyon mula sa kanya at saka ito tahimik na tinalikuran siya. Lumabas ito ng kwarto.
Napailing siya. Sigurado na siyang hindi siya nito nakilala, imposible naman kasi iyon. He didn't even know what she look like.
Mabuti na lang at ito ang nakakita sa kanya, she didn't expect he would help her. Did he stay with her overnight?
Bumaba siya mula sa hospital bed. At saka lumapit sa may bintana.
Nandito pa rin siya sa Sta. Clara. Kailangan na niyang umalis dito at bumalik sa Manila. Alam niyang nandito pa rin ang mga humahunting sa kanya.
Hinanap niya ang sapatos. Nakita niya iyon sa ilalim ng hospital bed, mabilis na isinuot iyon. Bago siya lumabas ay napansin niyang nakaputing t-shirt lang pala siya, wala na ang suot na longsleeve kagabi.
Nahagip nang mata niya ang nakasampay na zip jacket sa upuan. Kinuha niya iyon at isinuot.
Nakayuko siya habang palabas ng hospital. Ayaw niyang maka-agaw ng pansin. Nakikiramdam na lang siya sa paligid.
Nakalabas na siya ng hospital nang may boses na pumigil sa kanya.
"Wait." Bloody Hell!
Napatigil siya sa paghakbang.
Bakit kailangang nitong sumulpot, kapag hindi na niya ito kailangan. Hinabol ba siya nito nang makitang wala na siya?
"You left this," he said, that made her curious.
Nilingon niya ito na may halong inis. Nakalahad ang kamay nito sa kanya.
She freezed when she realizes kung ano ang nasa palad nito!
The ring!
Napahawak siya sa leeg at nakumpirma niyang wala na roon ang kwintas. She cursed silently.
Hinablot niya iyon dito at mabilis na ibinulsa iyon sa pantalon. He didn't say anything and she was thankful about it.
It was hard for her to read him. Namulsa ito at tinitigan na naman siya. She is starting to be annoyef by those eyes.
Gusto niyang magtanong kung bakit wala pa rin itong sinasabi o kung saan niya nakuha ang sugat niya. Maybe, he didn't care. Hindi naman siya nito kilala.
Napaangat siya ng tingin nang magsalita ito.
"Where are you headed? Let me drive you," he said in plain voice. Blanko pa rin ang mukha nito.
Tinalikuran siya nito at dumiretso sa nakaparadang kotse, pinatunog nito ang sasakyan. Naglakad ito sa may passenger seat at binuksan ang pinto bago tumingin sa kinatatayuan niya.
He is waiting for her to get inside his car. He will give her a ride, but why?
She hesitated, pero gusto na niyang makaalis sa lugar na ito.
Naguguluhan man sa inaasal nito ay naglakad siya palapit dito at tahimik na sumakay sa sasakyan nito. Isinara nito ang pinto bago umikot sa driver's seat.
Bakit pa siya tatanggi, she need to leave this place.
He watched her as she fastened the seatbelt with one of her hands. Bakit ba nakatingin na naman ito! Parang gusto pa nitong ito na ang magsuot ng seatbelt sa kanya.
"My phone," she heard him said.
Phone?
She furrowed at him.
Anong pinagsasabi nito. Wala ba itong sariling cellphone. Ang ganda ng kotse nito pero balak pa akong paghiraman. Pambihira!
Kunot noo niya itong binalingan. Isinenyas nang mata nito ang suot niyang jacket. Pwede naman nitong kompletuhin ang sinasabi, hindi naman siya manghuhula. May ugali pa rin itong hindi nagbabago.
Bloody Hell!
Gusto niyang sampalin ang sarili nang mga oras na iyon. Ito pala ang may - ari ng jacket na hinablot niya kanina.
Nakapa niya ang cellphone nito sa inside pocket kaya inilabas niya at inabot dito.
Kinuha nito iyon at may pinindot sa screen. Siya naman ay tumingin sa labas at nilunok ang hiyang naramdaman.
Anong ginagawa nito sa Sta. Clara? Bakit siya nito tinulungan?
She wanted to ask him a lot of questions, pero baka magtaka ito.
And yes, he's Hades. Years passed and he change a lot. Ano kayang nangyari rito sa nakalipas na taon?
Why did he became so aloof?
He was completely different person before her eyes.
She wanted to ask him, but what if he can't remember her anymore? He was blind back then, he probably don't know her.
Ilang sandali ay pinaandar na nito ang sasakyan. He drove in silent.
***
