C1 Kabanata 1 (Plan)

I threw my phone on my bed. I walked into the kitchen to find something to eat.

Kanina pa kumakalam ang aking sikmura, and I can't take it anymore. Hindi pa nadating ang order ko, Kaya hindi na ako naka tiis at naghanap na ako ng mga tirang pagkain sa fridge ko.

My condo is too big, but I’m the only one here. Na sa america ang magulang ko, at bihira lang din silang umuwi dito sa pilipinas.

I don't have a work or any jobs, hindi ko naman kailangan no'n. It doesn't matter. Halos nagkukulong lang ako dito sa loob ng aking condo. Mabilis ako mairita sa ibang tao na wala halos kayang gawin, kundi ang bigyan ako ng ibat-ibang compliments about my looks.

Well, ano pa nga ba? Hindi ako nag yayabang, pero kung Ikaw ay na sa mayamang pamilya mapipilitan ka na lang talagang makisama sa mga pekeng tao.

Always remember na hindi lahat ng mayaman ay totoo. They're plastic, and unrealistic. Bihira ka lang makakakilala ng totoo.

Walang pinagkaiba sa mahihirap na tao. Mayaman o mahirap, bihira ka pa din makaka-tagpo ng totoong tao.

Hindi ko ito gustong sabihin, pero ito ang totoo.

Others will only notice you, whether you are beautiful or handsome. Sometimes it depends on your status in life? Whether you are poor or rich?

Bihira lang ang taong nakakapansin ng kakaiba. Iyong walang kinalaman about your looks and status. Iyong tatanggapin ka maging sino ka 'man.

Tumunog ang phone ko habang kumakain ako. I answered this call. At Halos mabuga ko ang kinakain ko nang marinig ko ang boses ni Tamara from nowhere.

"Open the door, nandito ako sa labas!" She said. Dahan-dahan ko namang ibinaba ang kinakain 'kong cup noodles. Ito na lang ang nakita ko na pwede at mabilis lutuin.

Naglakad ako patungo sa pintuan at pinagbuksan ko siya. She rolled her eyes. Napatingin naman ako sa dala-dala niyang ice cream ngayon.

"Thanks!" Sabay hablot ko sa ice cream na hawak-hawak niya kanina lang.

"Wow thanks!" She said sarcastically.

"Welcome," I answered.

Pumasok ulit ako sa kitchen at kumuha ng dalawang mug at nagsalin ng ice cream para sa amin ni Tamara. Inabot ko sa kaniya iyon kaya tinanggap niya kaagad.

"Do you have no plans to go out? As far as I know, it was on my birthday that you last came out of your den?" Nagkibit-balikat lang ako sa tanong niya.

"I was lazy to go out, Tamara." Tugon ko sa sunod-sunod niyang tanong sa akin.

Well, oo nga! Tama nga siya. Huling labas ko dito ay yung birthday pa niya?

"You're lonely," Bahagyang lumungkot ang boses niya nang sabihin sa akin iyon.

"Of course I'm not!" Wika ko habang sinusubo ang aking kutsara na punong-puno ng ice cream.

Hindi naman masyadong importante ang mga pinag-uusapan namin ni Tamara. She actually just visited here in my condo to say hello and see me. She was the only friend of mine who became close and loyal to me.

She always invited me to events related to their family. Even Christmas she invites me to be there to celebrate.

She knows everything about me. She knows that I'm always alone. And she did everything, just to make me better and happy. She spoiled me as her best friend.

But next week she will leave and go to Canada. Kasal na siya sa asawa niyang si Rodolfo. Doon na sila titira at bubuo ng pamilya.

Alam ko naman na darating sa point na matagal ulit bago kami mag kita o mag kasama. But I'm so happy for her. For her achievements, dreams and plans.

But how about me? My life is so boring.

After 'kong kumain ay kaagad akong pumunta sa aking kwarto to get my laptop. I opened it.

I am looking for a job online. I look to see if there is hiring? I want to try how to work while suffering. Halos matawa ako sa sarili ko. Ayaw ng mga tao sa problema at paghihirap, ngunit kabaliktaran ng sa akin.

I want to try,

"Oh secretary?" I whistled when I read that.

Tamang-tama, malaki ang sahod at kilala din ang kompanya na ito.

Ang alam ko ay minsan na din naimbitahan ang pamilya namin para dumalo sa party ng mga Vergara. Ngunit hindi ako sumipot sa party na iyon.

Hmm?

Interesting!

Gumawa muna ako ng resume at kumpleto din naman ang requirements ko. Pina-asikaso ko lahat ng required ko sa aking assistant noon kaya wala na akong lalakarin pa. Resume na lang ang gagawin ko.

Nang matapos ay inayos ko na ang lahat ng ginamit ko at nag print na din ako ng resume ko.

Ngumisi ako habang nakatingin sa aking resume. Ang inilagay 'kong picture ko ay mukhang nerd. Malayo ito sa itsura ko sa ibang importanteng papeles ko, pero kapag inayusan ko ang aking sarili ng ganito, ay wala ng mag lalakas ng loob akong tanungin kung bakit magkaiba ang itsura ko?

I like it and I’m interested in whatever happens to me in the next few days.

Habang hindi pa ako nagsisimula sa trabaho, at nandito lang naman ako sa aking condo, ay dapat ko munang sulitin ang aking sarili. The next or others day, malamang palagi na akong pagod at possible pa na puyat. Hindi ko akalain na maiisip ko ito dahil lang sa bored ako? Wala akong masyadong kaibigan kaya ganito ako. At kung nga pinsan ko naman ang pag-uusapan ay siguro na hindi ko din sila makakasundo.

May kapatid akong lalaki na mas bata pa sa akin, hindi ko din siya makakasundo. Ewan ko din ba kila mommy at daddy? Mas minabuti pa nilang magmukmok na lang ako dito sa condo, kaysa ang magtrabaho? Mabuti pa ang kapatid ko nakakatulong nila sa kompanya?

I have my own business, pero hindi ko na masyadong inaabala pa.

Gusto ko sanang ipaalam ito kila mommy and daddy, pero sa una pa lang ay alam ko na hindi sila payag sa mangyayari.