C2 Father's Love

Romando's point of view

Habang abala ako sa pag hahanda ng mga pagkain, di ko na namalayan na tuluyan na palang umalis ang dalaga ko.

Nothing. She's just growing too fast and minsan, parang ayaw ko.

"Mang Romando!" Bulalas agad ni Pareng Fred.

"Oh! Ano?" Sagot ko naman.

Ito talagang si Fred, bigla biglang nasulpot. Baka isang araw ito ang maging dahilan ng pagkamatay ko.

"Si Namia andiyan ba?" Nakangiting tanong nito.

Napa-kunot noo ako, "At bakit? Ikaw nga ah, wag mong mareto-reto ang anak ko sa anak mo. Mataas yata standards ng Namia ko?" Pero teka, ako mga di ko alam kung saan na ang bata yon e. Baka na sa galaan na naman.

"Pare naman," Saad nito sa akin sabay akbay, "Malalaki na ang mga bata. Na sa tamang edad na, kung magustuhan man nila ang isa't isa-"

"Kung magustuhan man nila," Pinutol ko ang sasabihin niya, "Imposible! Bawal pa nga ligawan si Namia ang kulit mo." Pag tutuloy ko.

Aba! Hindi pa pwedeng ligawan ang dalaga ko ah? Kahit mga trenta anyos yan BAWAL.

Maya-maya pa, dumating na ang napaka ganda kong dalaga.

"Oh tito? Sasama rin po kayo?" Malambing na tanong nito.

"Hindi, Namie. Itong tatay mo kasi, ayaw ka samahan mo anak ko. Sa court lang." Walang hiyang sinabi ni Fred.

Pot- sa court?! Ni hindi niya nga nabanggit yan? Aba talaga namang pinupuno ako nito.

"E tatay Fred, malapit lang naman po ang Court. Kaya na po ni Max yan." Pag tanggi naman ni Namia.

Buti na lang mana sa akin ang batang 'to. Napa-hinga ako nang malalim at matamis na ningitian si Namia habang nakatalikod siya, ayoko na makita niya. Kahit ilang taon nawala sa akin ang dalaga ko, mahal ko ito sobra pa sa sobra. Kaya naman hindi ko ito hahayaan na may mangyaring masama sa kaniya.

"Sige po 'tay, 'pa. Una na ako sa loob, may gagawin pa po kasi ako." Pagpapaalam nito sa amin sabay pasok sa loob.

Tumango ako kay Fred, "Ano? Ikaw lang naman ang pilit nang pilit diyan sa anak mo sa anak ko eh. Tigilan mo na, Fred sinasabi ko sa 'yo." Banggit ko. Isasara ko na ang Gate nang pigilan niya ako, "Aba..." naiilang na ngumiti ito sa akin sabay itinuro ang mga pagkain, "Baka pwede pa...pakain na lang?" Iniling ko ang ulo ko at pinatuloy na ito.

30 years ko na kasama itong si Fred, 6 years naman ang mga anak namin. Sobra ang tiwalang mayro'n ako kay Fred at gano'n rin siya. Hindi ko lang malaman kung bakit kailangan ireto reto pa ang mga bata.

Habanf nakain kami, papaakyat na sana si Namia nang ayain ko ito sa hapag. Ang tagal ko na rin hindi siya nakasabay eh? "Anak! Halika ka na, kain na!" Pag aaya ko habang hawak pa ang tinidor.

Nilingon ako nito at ningitian lang, nagpatuloy na ito sa kwarto niya. Ba...bakit niya ako hindi pinansin? Wala naman ako nagawang mali.

Lumungkot ang mukha ko at napaharap sa mga pagkaing inihain ko para sana sa kaniya.

Tinapik ako ng pamangkin ko sa balikat. Alam ata niya mga moods ko, nakakatuwa naman.

"Tito? Ayos lang po kayo?" Tanong nito sa akin, "Oo naman Geo."

Pag kukunwari ko pa sa kaniya.

Geo Fuevo. Kasing edad lang ni Namia, bente uno. Simula bata sila na lagi magkasama kaya naman malaking malaki ang tiwala ko dito.

"Hayaan mo po, tito. Baka naman kasi pagod lang si Iyang.Kakausapin ko na lang rin po siya mamaya para malinaw."

Pagpapakalma naman niya.

Tumango lang ako at itinuro ang mga pagkain, "Kain na. Masamang pinag hihintay ang pagkain ah." Saad ko.

Teenagers. Nakakalimutan na ata nila mga nagpahalaga sa kanila habang nadaan ang panahon. Hindi naman masakit, para lang akong sinampal ng katotohanan na iba nga ang na sa isipan ni Namia kung bakit namin siya iniwan. No Namia, hindi iyon.

Habang nakain kami, bigla-bigla na lang pumasok si Fred.

Lahat kami ay napalingon sa kaniya. Ano na naman mayro'n kqy Fred? Bakit ba siya ang baliw na baliw sa anak ko?

Tumayo ako at sinalubong ito, "Pare naman--"

"Tang ina bakit nga ulit tayo nagpapakasaya?!"

Ano? Minura ba niya ako? Bakit nag papanic ito? Napa-kunot ang noo ko at sininghalan ito, "Fred. Inaatake ka na naman ng pagka-bipolar mo." Pagbibiro ko na sinabayan naman ng halakhak ng mga tao sa paligid. "Sila Mr. ChingChong." Natatakot niyang pagkaka sabi ss amin.

Andito na naman yang ChingChong na yan? Mag lalagay na talaga ako ng trap para sa lalaking iyon e.

Sa totoo lang, nakaramdam ako ng takot. Siya ang may pinaka malakas na sandata sa buong lugar sa amin. Isa pa, malaki ang atraso ko rito. Pero bilang ama ng lahat, nilapitan ko ito at naglakas loob na kinausap. Sobrang nakakatakot siya, nanginginig nginig na ako ngayon at walang masabi. Tulala at lutang. May hawak itong parang kahoy lang pero mas pinatibay, naka itim rin siyang tuxedo at itim na sapatos. Tinititigan ako nito.

"Hmm."

"Mr. Kiyoshi!" Peke kong pagbati dito habang nakataas pa ang mga kamay sa ere.

"Tatlong taon, limang buwan, apat na linggo, labing dalawang araw at bente kwatro oras. Saan na ang pinapa hanap ko?" Seryosong tanong nito sa akin.

Napalunok ako at hindi nakatingin nang maayos sa kaniya, "Ah...Mr. Kiyoshi-"

"Hoping that no "Give me one more month" ha. I already gave you 3 years! You forgot that you have a mission to me!"

"No...no Mr. Kiyoshi that's not true. I...I actually have what I'm telling you, please...please don't kill me." Nanginginig kong saad sa kaniya. Gusto ko nang lumuhod pero ayoko makita nilang nag mamakaawa ako sa isang tao.

"Who?! Where is it?!" Galit niyang tanong habang naigting ang mga panga.

Maya maya pa, bumaba na si Namia.

"Pa? May juice pa tayo?" Tanong nito habang nag seselpon.

Natahimik ang lahat at napatitig sa kaniya.

"Anak, Namia..."

"Pa?" Nilapitan ako nito at nag mano kay Mr. Kiyoshi, "Good Morning, Mr." Nanlaki ang mga mata ko at halos maubusan ng hininga. Lalo na nang ngitian ito ni Mr. Kiyoshi.

Finally, a pater met his offspring.

I smiled bitterly.

"Old man," Tawag sa akin ni Mr. Kiyoshi.

"Ano?"

"Is she? Is she my-"

"No..." Hinila ko pabalik sa akin si Namia.

"You said, you're just taking care of her?"

"Yes."

"Then..." Saad nito sabay turo kay Namia.

"No. She's not my daughter." Ang lahat ay nagulat sa sinabi ko. Masakit akong tiningnan ni Namia.

"P-pa?" Naluluga niyang tawag sa akin.

"I'm not your papa. Get out and find your father."

Anak, ako ang ama mo. Umalis ka na kasi na sa peligro ka. Hintayin mo ako, iiligtas ka ni papa. Mahal kita Namia.

"Pa ano ba?!" Sigaw nito sa akin.

"Umalis ka na!"

"Tang ina! Sana hindi niyo na lang ako pina-uwi dito!" Galit niyang banggit sabay labas ng bahay.

"Mr. Kiyoshi. I know you heard this many times but please-"

"There's no 'please', old man."

Kinuha niya ang baril niya, dito pa lang, ramdam ko na ang pag agos ng dugo ko. Mag iingat ka sana anak ko, mahal na mahal ka ni papa.

Pinutok niya ito sa ulo ko. Natumba ako hanggang sa naramdaman ko ang mainit na pag daloy ng dugo sa ulo ko pagkatapos nito, nawalan na ako ng malay.