C3 Poor blood flow

Namia's point of view

How could he do this to me? Pinatay niya ako! I really can't imagine this. Akala ko ba naman ayos na kami.

Naiyak ako habang nag lalakad. Pupunta ako sa kung saan, kung saan ako mapadpad.

Habang nag lalakad ako, biglang sumagi sa isipan ko ang mga linyang iniwan sa akin ni Lola: "Live your own, anak. Kung walang pipili sa 'yo, ikaw ang pumili sa sarili mo."

Tama si lola, no one can kept their promises to me. No one stays. No one loves me. Everyone leaves but not Namia. Namia Nicole Guererra.

I stood up while wiping my hurted tears. I smiled bitterly. "I can do this." Yes I can, no one can kill me.

I decided to go back in my Lola's home. I feel so safe there, isa pa, mas feel ko ang "love" doon.

Habang nag lalakad ako, bigla na lang akong nang-hina. I don't know pero pakiramdam ko may humila sa akin paibaba. I hate this kind of feeling, fuck.

Maya-maya pa, nag ring ang phone ko. Kinuha ko ito at tinignan kung sino ang tumatawag.

Nakita ko, (Kuya Jepoy's Calling)

I rolled my eyes and whispered, "I have no time for this. Hindi naman niya ako kaano-ano." I ended the call.

Nagpatuloy lang ako sa pag lalakad.

Thanks God I alreadt saw the bus stop. Huminto ako at uminom ng tubig na binili ko. I suddenly stopped again drinking, I just remembered something. Ren told me to take care and wag lalabas...wha...what if makita nila ako?! Ano na? Shit monkey.

Finally! May bus na rin. The bus stopped at pinasakay ako.

Sa pag akyat ko ng bus, isang itim na kotse ang pumarada sa may tabi namin. Napa-lingon ako.

"Bawal yon ah?"

"It may cause traffc, anong gusto nila?"

"Ano ginagawa nila?"

Sunod sunod na usapan ng mga pasahero habang ako, nakatitig lang dito.

Bumaba ang driver at sinenyasan ito na mauna na.

I saw a seat, at last. I sat. Ninenerbyos ako, ano ba 'to? Parang may kumakatok sa dibdib ko.

Kinuha ko muna ang head phone ko at nagpatugtog ng favorite song ko. I calmed myself, closed my eyes and relaxed, ayoko kasi ng ganito.

Maya-maya pa, may biglang parang sumipa sa inuupuan ko. Pagkadilat ko ng mata ko, "Takbo!" Sigaw ng mga tao habang nag tatakbuhan palabas.

I panicked again.

"Ale! Ano po nangyayari?" Tanong ko sa matandang babae na palabas na sana.

"Binaril nila 'yung driver ng bus!"

Sh-shit. Ito na ata kinakatakutan ko. How did they follow me?

Muli akong lumingon sa bintana upang makita ang nangyayari.

Hinawi ki ang maliit na kurtina.

I saw nothing, except sa itim na kotse at dead body.

Everything looks so fine.

Sumandal ako nang saglit at napa-pikit, "How can I go out here?" Bulong ko sa sarili ko.

Pagkadilat ko, "Huli ka, babae!" Lalaking naka-itim na face mask ang bumungad sa akin. May kinuha itong gamot at inilagay sa panyo sabay tinapat sa bibig ko.

I smell something, alam kong gamot iyon kaya naman binigay ko ang buong lakas ko

para maka-kalas rito.

Hinila nito ang buong ko papatayo habang sinusubukang itali ang dalawa kong kamay, "Let me go!!" Sigaw ko habang kumakawala.

Naka-isip ako ng plano; I can feel his big tummy, bloated pero this may help me. Siniko ko ito saka tinadyakan siya nang malakas.

I succeed! Naka-wala ako sa kamay niya

"Kunin niyo!" Sigaw nito sa iba pa niyang kasama.

One, two, three, four, five boys. Lima pa ang na sa harap ko at inaabangan ako. Ang isa ay may hawak ng baril, isa naman ay dos por dos, maliit na kutsilyo, piraso ng bubog, at samurai.

Ninenerbyos na ako sobra. Paano ako makakalabas? Napapalibutan nila ako.

One boy stepped in front of me.

"Get off, you mother fucker." May diin kong banggit.

Sinipa ako nito nang malakas sa dibdib.

Are they trained?! Paano akong walang alam?!

Napa-tumba ako at tuluyang nanghina.

"Fuck. SOMEONE HELP ME?!!" Malaks kong sigaw.

I think no one can hear me here. Sino ba naman malalakasan ng loob na lumapit sa mga ito?

I'm loosing my breathe. "God, save me." Bulong ko habang nahihilo hilo at nanlalabo na ang mga mata, "H-help..." Dagdag ko.

Maya maya pa, isa isa silang natumba sa harap ko. Before that happen, iilang beses na putok ng baril ang narinig ko.

"Ma'am, we'll help you. Try to sleep." Saad sa akin ng gwapong pulis.

Tumango ako at napangiti habang hirap na hirap, "Yes I will."

Huling banggit ko hanggang sa mawalan na ako ng malay.

"Please help yourself! Paano ka gagaling niyan?"

"Ate calm down-"

"How can I?!"

"Happy birthday to you!"

"Thank you! Sana may years pa akong natitira."

"Baliw ka na, Eliza."

A lot of people talking, fighting and crying. Yan ang bumungad sa akin pagkagising ko.

Hindi rin ako makagalaw dahil sa sakit na nararamdaman ko, at parang gusto ko lang sa isang posisyon.

"Do-Doc?" Mahinang tawag ko.

Lumapit ang isang nurse sa akin, "Yes Ma'am? How you feeling now?" Nakangiting tanong nito.

Nurses here are totally good. They're treating their people here FAIRLY.

Sinubukan kong iangat ang kanay kamay ko, "Ah...shit. May...may pagkain ba?" Tanong ko. Syempre! Nagugutom ako ulit, ano? And I'm the patient here, kailangan ko ng pagkain.

Tumango ito at tumalikod sa akin. Sana naman wala nang bayad? Oo ano? Gipit na ang mother grace niyo e.

Maya-maya pa, may isang pamilya pa ang dumating. Ang lahat sila ay nag sisihagulgulan. Bakit naman kaya?

"Pa-pa! Pa naman wag ganito!"

"Tiyo! Gising na, anong oras na oh!"

"Nako, pa-pare. Masamang biro ito ah? Gumisingka na diyan!"

That voices sounds really...familiar.

I checked my phone. Oh! 150 missed calls from tupe? I better check on them too.

I dialed tupe's phone number...this is nothing. Just making sure.

Thanks God nag ri-ring naman.

"Tupe. May natawag." A voice again, but this time...a voice from my cousin.

I knew it!

"Papa!" Sigaw ko sabay takbo papalapit sa kanila.

There it is, I saw my papa laying on patient's bed. I-I saw his...shot? What the- what happen to my Father?!

"Tupe?"

"Ate!"

Tawag sa akin ni Tupe sabay yakal nang kay-higpit.

"A-anong nangyari kay papa? Ha?!" Umiiyak kong tanong. Habang nalakad ako kama, nakayakap ako sa katawan ni papa. It was already cold...cold body. Still, I don't care. Papa will be saved.

"Ate. May mga grupo ng kalalakihan kanina sa bahay-"

"Yeah they're papa's friends. Naabutan ba nila?!" Putol ko sa sasabihin nito, "Who the fuck did this to papa?! Ha?! I'll do the fucking same!" Galit kong banggit sa kanila sabay akap ulit sa katawan ni papa.

"Ate! Sila ang may gawa niyan kay papa. Binaril na lang nila agad!" Saad naman ni Tupe.

My blood went finally at the highest tempered.

I cried out loud, "Pa? So...sorry po. I'll do ANYTHING, just to get your jus...justice. Mahal kita, 'pa." I said then kissed papa in his forehead

No need to explai something, alam ko 'to. May kinalaman ito sa kine-kwento kanina sa akin ng lalaki.

If oo, it means, dalawa ang may gustong pumatay sa akin? What the cold hearted did I do?! Bakit nila ako hinahabol?!

"Sir pakiusap po, bawal pumasok ang mga walang dalaw dito-"

"No. I have! Just let me in! Importante 'to!"

Is that Ren? The boy who warned me about this. No I'm not sure, wala rin akong pake.

"Let me in! Saglit lang ako, I promise."

Sounds like he is Ren. Tang ina? Ano pa ba gusto niya? Pinatay na nila ama ko oh!

Nag desisyon akong lumabas na lang at harapin ito, kinuha ko agad ang takong ko para pang amba sa kaniya.

"Where the hell you from?! Ha?! Masaya ka na? Wala na si papa! He's dead!" Galit kong saad sa kaniya.

I seriously don't feel anything except MADNESS.

"No no no, Namia. You need to come with me!"

"Ayoko na, Ren! Pagod na ako. Kanina sa bus may humarang sa ami-"

"Just come with me!"

"Tama na," Pilit kong pinipigil ang naka-abang ko pa na mga luha, "Ta-tama na. Ayoko na, gusto ko lang naman makasama tatay ko, bakit bigla kayong sumulpot?" Ani ko. Natahimik ito at natulala sa akin. "21 years, 21 years ko siyang hindi nakasama. Ha-halos buong buhay ko, kasi simula no'ng tatlong taon pa lang ako, nawala na sila ni mama. Hanggang sa magpadala siya ng sulat no'ng nakaraan, saying na...We're going on a date, which is dapat ngayon. An...bakit ganito? Gu-gusto ko lang naman siya maka-sama? Ha?!" Hindi ko na napigilan ako sarii ko, dinukot ko ang baril na naka siksik sa bulsahan ng gwardya at tinutok ito sa kaniya.

Agad nitabg tinaas ang dalawang kamay niya, "Hey hey hey! Drop the gun!"

"No I won't. You'll kill me if I do that."

"Please, Nami. Wala tayong oras sa ganito ngayon! Kakampi mo ako."

"Paano naging kakampi ng puti ang itim?! Paano naging malinis bigla ang gusot gusot na papel? Paano naging magkakampi ang magkaaway at paano ko papalagpasin ito?!"

"Hey, listen," Mahinahon nitong saad. Binaba nito ang kamay niya at nag tangkang lapitan ako.

"Ren...diyan ka lang. Hindi maganda ang paningin ko"

"Okay. If yan ang makkaapag pagaan ng loob mo, Go. Kill me."

Seryoso ba 'to? Se-seryoso rin ba ako?

Nanginginig ako habang hawak-hawak ang baril. Hindi ko rin naman kaya pumatay, kaya...kaya lang si papa...kawawa si papa.

"Ate! Bitiwan mo yan!" Sigaw ni Tupe.

"Ate hindi matutuwa si papa pag nalaman niya ito!" Sunod naman ni Ashè.

"Matutuwa"? Kailan ba natuwa sakin yon?

"Kill me. Wala na tayong oras, isa pa, papatayin din ako ni daddy pag nalaman niya ito. So go, kill me."

I saw Ren's eyes. Teary eyes. Why is he crying?

I lowered my gun and looked at him calmly. Napa-lunok ako.

"Tita!" Tumakbo papalapit sa akin si Geo. Pamangkin ko kay Tupe.

"Kailangan kita, Namia."

"Pa...papa." Hagulhol ko sabay napa-upo.

"Iiyak mo lang yan ate. Mag papahinga na si papa."

"Hoy ikaw lalaki, ano ba kailangan mo kay ate? May kinalaman ka ba sa pagkamatay ni papa?"

Of course! Sa kaniya ito lahat nanggaling. I promise, gagantin rin ako.