C11 Chapter 10

This is it.Teenagers at my age are excited to enter this stage in their lives but I'm not one of them.College is exciting yet exhausting also.I knew it all cause my mother always talks about her struggles during her college days.It somehow give me an idea of what life I might have when I will college.

"Excuse me miss,tapos ka na bang mag fill up ng form mo?" tanong sa akin ng isang babaeng nasa mid 30's ang edad.I think she's a teacher here.

"Uh yeah,here." wika ko sabay abot sa kanya ng form.

"Dala mo ba yung mga requirements mo hija?" ani niya muli.

"Yes, ma'am." I gave her my requirements.Buti nalang nasa akin lahat yan at hindi nako mahihirapang maghanap.

Nakapasa din naman ako sa entrance exam pero sabi kasi sa email na sinend sakin,kailangan pa daw ng face to face enrollment.

Umalis na ako agad sa lugar na iyon at nagpahinga sa isang bench.Puno ng mga freshmen ang campus ngayon.I wonder what courses they take.Oh by the way,my course was accountancy.I don't really like it but my mom says that it was the best for me.My opinion don't matter at all.Siguro matututunan ko na ding mahalin ang course na ito pagdating ng panahon.

Nakakainggit silang panoorin.Some of them have their friends,yung iba naman nag enroll kasama ang parents nila.I envy them.Sana ganyan din ako katulad nila.Pero sino ba namang magtitiis sa tulad kong manhid at walang pakiramdam? Wala,wala nga talaga.

I just at them one by one.Wala akong pakialam kung mukha akong judger sa paningin nila.Well, it's my habit since birth to scrutinize people.Gusto ko lang makilatis sila ng maayos,mahirap na baka isa ka kanila'y saksakin ako patalikod.

I was about to leave when I saw familiar faces.

How come they are also here?

"YASHLYN!" Dexter and Demitri called my name then waved at me.They look at each other and seem suprised also with their presence.

What the fudge!Nakakaagaw sila ng pansin!Many people are looking at me right now.They might think these two are my suitors!Tsk!

Pumunta naman sila sa kinalalagyan ko.Halos sabay din ang mga hakbang nila.Ano bang problema ng mga to!

"Shut up." wika ko at tumayo sa harapan nila

"Nakapag enroll ka na ba?" unang nagsalita si Demitri

"Why do you care?" I raised a bow at him and he was stunned to speak.

"Baka same tayo ng course,Yash." wika ni Dexter na panay ang ngiti ngayon.

"I didn't know na dito ka din pala na university mag e enroll."

"Yeah,I didn't told you haha it's just a surprise." sambit niya at bigla nalang akong inakbayan sa harap ni Demitri.

Demitri clenched his first.I notice it already.He was also giving us a deadly glare like we have done something wrong.Mali bang akbayan ng childhood friend?

"Pre,tawag ka ata don sa admin office." sabat naman ni Demitri.

"Ha?Parang wala naman ata." Dexter shrugged

"Ah narinig ko kasi Dexter eh." duh what's wrong with his looks,parang gusto niya talagang paalisin si Dexter.

"Maraming namang Dexter dito pre." pagtanggi niya

"Parang Dexter Briel Chua talaga yung narinig ko pre.Diba pangalan mo yun?"

"How did you know my name?"nagtatakang tanong ni Dexter

"Ah nakita ko sa enrollment form mo kanina medyo chismoso ako eh." he laughed.

Anong medyo, chismoso talaga siya since birth.Dati niya nagulat din ako nong malaman niya ang name ko kahit hindi ko sinabi sa kanya.He's minding others business.

"Sige,punta muna ako.Yash,alis nako ha sabay tayo uwi mamaya." Dexter said while smiling at me.I just gave him a nood and he walks away from us.

Lumapit naman sakin si Demitri na para bang nasiyahan sa sitwasyon.Para siyang tanga,talaga.

"I didn't heard someone called Dexter's name huh."

"Bingi ka lang ata."

I just rolled my eyes at him.

"By the way,may iba ka pa bang gagawin ngayon?" pasimpleng tanong niya sakin.

"Wala naman,why?"

"Tara gala tayo!" para siyang bata na nasobrahan sa candy,super cheerful.

"Uh Excuse me,where not close." wika ko at humakbang papalayo sa kanya.

But he suddenly grab my wrist and turn my sight towards him.

"Please,ang boring kasi." pagpupumilit niya.

"Si Chaie nalang isama mo." I rolled my eyes at him

"Wait,are you jealous?" he laughed

"No,I'm not.Why would I?"

Gosh I can't even directly stare at him right now!

"Sige nga kung di ka talaga nagseselos,samahan mo na ako please." mukha na siyang asong nagmakaawa ngayon.

"Saan ba kasi tayo pupunta ha?" inis na tugon ko

"Basta ako nang bahala,basta samahan mo lang ako ha." nakangiting tugon niya.

What the fudge!How could I even resist his charming smile,tsk.

"Okay."

I didn't expect this.I thought were going to the mall or to the dance studio o kahit anumang mataong lugar.

I mean matao naman ang lugar pero puno ito ng mga taong patay na.

Right, we're in the cemetery right now.Places like this often gives me chills and goosebumps.Hindi naman ako takot sa multo o sa patay pero hindi talaga maganda ang pakiramdam ko basta nasa sementeryo ako.Siguro kasi I have a tragic experience in cemetery.

Twelve year ago, hindi ko inaasahan na mangyayari ang trahedyang iyon sa akin.I was 7 years old when I witness the burial of my father's corpse.It was a bit traumatic for my age that time.I don't even imagine my life without my dad.

"Yashlyn,andito na tayo!" masiglang wika ni Demitri.

"Bakit ba kasi tayo nandito sa sementeryo?Balak mo bang ilibing ako?" I said sarcastically.

"Hindi no.Andito kasi ang parents ko."

"Asan?Sepulturero at taga linis ba ng puntod ang mga magulang mo?" I laughed.

"Ayan sila sa harapan mo."

"They are...dead?" nanlaki ang mata ko ng makita ang dalawang puntod sa harapan ko.

In loving memory of

Dimensio P. Sanchez

Born: June 11,

Died:

Trisha B. Sanchez

Born: May 16,

Died:

"What the h*ll!Sabay silang namatay?" gulag na tanong ko sa kanya.

"Oo,pareho silang....naaksidente noong pauwi sila sa bahay namin.Maaga akong naging ulila pero okay lang dahil kinupkop naman ako ng auntie ko.By the way,death anniversary nila ngayon kaya tayo nandito." mapait siyang ngumiti.

For the first time,I saw the other side of Demitri.He's not only the usual bubbly I know,he has a soft and sad side also.

"B-Bakit mo naman ako sinama dito?" nagtatakang tanong ko.

After all, we're not blood related.Ni hindi ko nga kilala ang siya at ang mga magulang niya.I wonder why he brought me here.

"Gusto ko lang ipakilala sa mga magulang ko yung future girlfriend ko." nakangiting tugon niya sa akin.

Bahagya akong namula sa sinabi niya.Kahit kailan talaga wala na siyang ginawang tama.

"Y-You're joking,right?" nauutal na tugon ko sa kanya.Pinilit kong maging kalmado sa harapan niya pero bumibigay ata ang aking katawan sa presensya niya.

"Hindi no.Seryoso ako,Yash."

"H-Hoy!D-Di porket hinalikan mo ko nong dance competition eh gusto na rin rin kita.I-I don't like you as in never." I rolled my eyes at him

"Kaya nga ako manliligaw diba para magustuhan mo ko." pasimpleng tugon niya

"W-What?"

"T-Tara,tulungan mo nalang akong mag set up nito." hindi na niya sinagot ang tanong ko at nagtungo na lamang sa may gilid.

He seems so tense with my question.What's wrong with it?Kahit pa manligaw siya,hindi ko pa rin siya gusto.

Kinuha niya yung mga bitbit namin kanina.I help him in preparing a simple picnic date.

No! It's not a date nga pala! What am I saying Argh! We're here because it's his mom and dad's death anniversary!

"Gusto mo ba yan?Niluto ko yan." nakangiting wika niya sa akin.

"A-Ah yah, it's good.I don't know brainless persons are good in cooking." I said as I take a bite of the dish he cooked.

"Di pa rin nagbabago ugali mo hahah.By the way,thank you dahil sinamahan mo ko dito Yash." sambit niya sabay lagok ng kanyang inumin.

"You still don't say why you bring me here.It's quite unfair tho." mariing tugon ko.

"Gusto ko lang may kasama.Dati kasi ako lang ang bumibisita dito sa puntod ng mga magulang ko." sumilay sa kanyang mukha ang kaunting lungkot.

"Wala ka bang mga aunts and uncles or cousins?Pwede naman silang bumisita dito anytime.I bet they're still the persons who raised you." ani ko habang nililigpit ang pinagkainan ko.

"Right,sila ang kumupkop sa kin nung namatay sila Mama at Papa pero never silang bumisita dito.Kahit isang beses man lang."

"That's unusual...Kung kamag-anak niyo sila eh bakit parang wala silang paki sa pagkamatay ng mga magulang mo?" naniningkit ang mga mata ko sa kanya.

"Ewan...Hindi ko rin alam." wika niya at biglang nag iwas ng tingin sa akin.

Oh I see...

He's quite sensitive when it comes to matter like this.Siguro ayaw niyang pag usapan ang tungkol sa pamilya niya.Great,same vibes ganun din ang gusto ko.I don't want people who dig deeper in my past.

Nagtungo siya sa puntod ng kanyang mga magulang at nagtirik ng kandila.Tinitigan niya lamang ito at para bang malalim ang iniisip niya.Hinaplos niya ang puntod ng kanyang ama't ina.Dama ko ang lungkot niya.Nanunubig din ang kanyang mga mata na para bang nagbabanyang bumuhos ang tila ulan niyang mga luha.

I never see him this way before.I just know him to be that childish,bubbly and friendly person.I can't believe he have other persona too.

I used to think that people are constant with their feelings.Like pag masaya ka,masaya ka lang palagi.Pag malungkot,yun at yun pa rin ang mararamdam mo sa huli.But I was wrong.Maybe,inihahalintulad ko lang sila sa sarili ko na iisa lang ang nararamdam.Maybe I judge them because I want them to be me.

Nagbabago ang pala ang mood at feelings ng isang tao batay na rin sa sitwasyon kinabibilangan niya.Now,I understand why Demitri is acting that way.Maybe he just want to hide the other side of him kaya pinipili niyang maging masayahin sa harap ng ibang tao.How brave he is to do that.Kung ako siguro yun,hindi ko kakayanin na magkunwari sa harap ng iba.

People are naturally born actors and actresses.They mastered the art of pretending.They look like they are okay but they are not.Sometimes we only sees a single phase of them,the rest we tend to ignore.We closed minded about their personal situations—nah maybe I'm the only one whose close minded and insensitive about what people felt around me.

Sila normal,ako hindi.

"Tara,alis na tayo.Nagpaalam nako sa kanila." ani niya habang inaayos ang mga gamit na dala namin kanina.

"How can you do that?"

"What?"

"Acting like you're fine, pretending that you're okay and concealing your true feelings?" I asked out of nowhere.

"Ah haha alam mo Yash sanay nako diyan." natatawang wika niya.

He sat on the mat again and looking for afar.Ang malamig na simoy ng hangin ay tumatama sa aking balat habang pinagmamasdan ko siya.The gentle winds seems to cradling his hair.Tumatama din sa kanyang kaaya-ayang mukha ang sinag ng araw.Gosh!He looks really handsome.Dati iniiwasan kong tumingin sa kanya pero ngayon panay ang titig ko sa mala anghel niyang mukha.

"Ang alin?" I sat beside him.

"Alam mo pag kinukwento ko sa iba ang buhay ko,hindi rin sila naniniwala." he chuckled.

"Parang gawa-gawa lang kasi but hey I already the reason kaya naniniwala ako sayo.It's just that your so brave to handle this things alone." I said while tapping his shoulders.

"Hindi ako kasing tapang mo Yash pero salamat." he gave me a simple smile.

"I admire people like you."

"Talaga?" bigla siyang lumapit sa akin at inilapit pa lalo ang mukha niya sa mukha ko.

"H-Hey you're getting the wrong idea.It's not admiration like in romantic novels duh." I said and push him away.

"Talaga eh ano nga yun?" wala nang space sa pagitan namin dahil pilit siyang sumisiksik sakin.

"I-I admire people who are good in wearing their invisible mask everyday." natatarantang tugon ko.

"Ah...Mahirap din suotin tong maskarang ito araw-araw pero kinakaya ko.Pinipilit kong maging okay sa harapan nila kahit hindi naman talaga ganun ang nararamdaman ko." wika niya habang nag iwas ng tingin sa akin.

"Why don't you just show your true feelings with them?Why do you have to pretend?" tanong ko sa kanya.

"Ang alam kasi nila masayahin akong tao kaya hindi ako pwedeng maging mahina sa harapan nila.Kahit sabihin ko din naman ang totoo,hindi din naman sila naniniwala.Remember what I told you?Akala nila biro lang din ang mga pinagdaanan ko kasi nga palabiro din akong tao.You know they wouldn't believe anymore when they think they already know your true personality." sambit niya habang nakatanaw sa malayo.

"I see...Magkaiba nga talaga tayo." simpleng tugon ko.

"Ano ka ba?Tao ka rin naman katulad ko ha." he chuckled.

He's changing the mood again.

Naguguluhan ako kung dapat ko na bang sabihin sa kanya ang kondisyon ko.But,I trust him so much.Panahon na siguro para mas makilala pa niya ang tunay na ako.

"Manhid akong tao.Hindi ako nakakaramdam ng kahit anumang sakit,pisikal man o emosyonal.Kaya siguro ganito rin ang ugali ko.Wala akong pakialam sa nararamdam ng mga taong nakapaligid sa akin.Kaya nga siguro wala akong kaibigan dahil ganun nga ako.Umiiwas ako sa kanila kahit pa maayos ang pakikitungo nila sa akin." tugon ko at nag iwas ng tingin sa kanya.

"Alam ko naman yun.Okay lang Yash di mo naman din gustong maging ganyan." he gave me a smile.

"Walang may gusto sa akin." I said as I look at him.

"Ako...Gusto kita Yash." wika niya habang tinapunan ako ng nakakatunaw na titig.

Naistatwa ako sa aking kinalalagyan nang bigla niyang pinulupot ang mga braso niya sa akin.His warm embrace give me so much comfort.I rested my face on his chest and close my eyes.

"Let's accept each others flaws and learn to validate each others feelings.Wala namang perpekto diba?" he said while caressing my hair.

"Thank you, Demitri." wika ko at tumugon sa mga yakap niya.

"Tanggap kita Yash at naiintindihan ko Ang sitwasyon mo." he whispered gently to my ears.

"I will be more sensitive next time." mahinang tugon ko.

I felt his lips.He gave me a gentle kiss on my forehead while caressing again my hair.His hugs are more tighter and I just allow him to take advantage of me.Pag iba siguro ang yumakap sa akin maiirita talaga ako pero pag siya parang okay lang kahit pa magdamagan kaming magyakapan.

"So,papayagan mo na ba akong ligawan ka?"