C7 Wincing in pain

Wincing in pain

Abo't abot ang kaba ko habang Isa-isang nilalatag ni Alessandra ang mga listahan ng guest list na dadalo sa pa-house blessing ng bahay nila sa darating na linggo.

Sinipat kong maige kung may kakilala ba akong prominenteng tao na pwedeng makakilala saamin ni Gabriel kung sakali, mahirap na baka magkaroon pa ako ng problema.

"Sa tingin mo ayos lang ang bilang ng mga bisitang dadalo? Kung dagdagan ko kaya?" Alessandra said while scratching the pen over her head.

Nanlaki ang mata ko, "Are you sure gusto mo pang dagdagan? Mukang mapupuno na ang bakuran n'yo kung sakali." I commented, pilit ko itong kinukumbinsi sa balak niya.

"Hmm, may backyard pa naman, mas okay nga 'yon para makapag pa pool party ako." she excitedly said, bago yumuko sa lamesa at i-check ang listahan ng mga padadalhan ng imbitasyon.

"Eh paano yung nauna mo nang napadalhan?" patuloy kong kumbinse dito.

"It's alright, hindi naman lalampas sa twenty ang mga iyon." she replied quickly.

"Hmm," Iyon nalang ang naisatinig ko.

Hinila ko sa tabi nito ang mga listahan na padadalhan nito ng imbitasyon. Agad na kumunot ang noo ko sa pamilyar na pangalang nandoon. Bigla rin akong pinagpawisan ng malagkit dahil sa nabasang pangalan.

"Why? May problema ba?" pukaw ni Alessandra sa pananahimik ko.

"Ha! Wala," I shook my head repeatedly, "Mukang pulos kilalang tao ang nasa guest list mo." puna kong muli dito.

"Hmm, most of them are from the elite society member. Especially sa business and entertainment word." she clarifies, then she shrug na parang wala lang sakaniya iyon.

Tumango tango ako, kung sabagay halata namang malaki ang business background ng kaniyang pamilya. I heard about their successful construction firm, kilala rin ang pamilya nito sa pagmimina ng ginto sa bahaging silangan ng Pilipinas. It was legit, kaya mabilis ang pag lago ng mining company nila. Their family have the most wealthy and powerful status in the society, base na rin sa research ko.

Muli kong pinasadan ng tingin ang mga guest list at bumalik sa isang pangalang kanina pa nag papakaba ng husto sa puso ko. Minerva Cervantes, hindi ako pwedeng magkamali si Mommy ang nasa listahang iyon.

"Ah, Alessandra." marahan kong tawag dito.

"Yes?" tumaas ang tingin nito saakin.

"Hmm, sa tingin mo ba makakadalo ang lahat ng nandirito sa pa-house blessing mo sa sunday?" I nervously asked.

"I don't think so, pero ipagdasal nating makarating silang lahat. May business prosal din kasi si Gabriel sa ilan sa mga inimbitahan ko." she hopefully said, nakita ko ang pagkislap ng mata nito ng mabangit ang pangalan ng asawa.

"Uh," pagtango ko lang bahagya at walang lakas na ibinaba ang papel bago pinasyang tumayo mula sa wooden chair.

"Igagawa lang kita ng miryenda, babalik din ako agad." paalam ko dito na ngumiti naman saakin bago ituon ang pansin sa ginagawa.

Mabilis na akong pumasok sa loob at diretso sa aking sariling silid. Hinanap ng mata ko ang cellular phone ko at mabilis itong dinampot para may tawagan.

I bite my nails nervously habang naghihintay sa sagotin nito ang tawag.

"Damn, answer the phone, Elie." I said,

"Ah, hello-" ngunit natigilan ako ng voice message lamang ang sumagot mula doon.

"Fück!" malakas kong nasabi bago ihagis sa kama ang cellphone.

Ilang sandali pa akong nagpalakad lakad sa loob ng aking silid bago ko maisipang damputin muli ang aking cellphone, and I texted Elwood.

Me:

Damn, why didn't you answering your rubbish phone? Call me, I have something to tell you.

Muli kong hinagis sa kama ang phone matapos ko mai-send ang text.

Ilang bagsak ng tingin pa ang ginawa ko dito bago ko muling dampotin at muling nag text. Hindi ko mapigilang panginigan ng kamay habang tinitipa ang text kong 'yon.

Me:

This is about Zekiah!

I shut my eyes firmly, fingers at my forehead. Ilang minuto pa ang lumipas nang pukawin ako nag patunog nito.

"Thanks god, Elli.." I taunting.

"What about Zeki?" Iyon agad ang bungad niya.

I filled my lungs with glassy air before I speak. "Hindi ko pwedeng sabihin dito, mag kita tayo. I will text you the details." I lower down my voice and I ended the phone call.

Habang lumakalad ang araw ay mas lalo akong nakakaramdam ng ibayong kaba. I feel so raw, like a sweet shell encapsulating a word of nothing. Hindi na nawala ang kaba sa dibdib buhat ng malaman ko ang maaring pagpunta ni Mommy dito. Kahit anong isip ko ay wala akong alam na dahilan kung bakit nila inimbitahan si Mommy. We are on the opposite side of the world, kaya imposibleng mag tagpo kami.

I nervously sipped on the cup of coffee I ordered earlier. Habang pinanonood pag labas masok ng mga tao sa naturang coffee shop kung saan ako naroon.

And suddenly someone's took my attention, he entered the coffee shop confidently. Hindi maitatangging na agaw nito ang atensyon ng ilang customer lalo na ang mga kababaihan.

I rolled my eyes nang marahan nitong hubarin ang kaniyang dark sunglasses. I pinning myself against the metal chair and lazily sipped onto my coffee cup.

Kumaway ito palapit saakin na bakas ang ngisi sa labi. "The jerk." I whispered.

"Hi, Meredith! What's up?!" he walks towards me, and give me a slight kiss on the cheek.

Sinenyasan ko ang waiter para lumapit saamin. "Anong gusto mong orderin?" I asked him without delay.

"Just a cup of coffee." he replied, and sitting across to me.

Tinangoan ko ang waiter matapos akong mag order ng dalawang coffee late at sliced cake.

A moment of silence lingered between us. Hindi ko alam kung paano ko sisimulang sabihin sa kaniya ang tungkol kay Zekiah.

"Kamusta kana?" he asked in his joyful voice.

"I'm okay," I said, and wearing my tiny smile.

He narrowed his eyes at me, na tila hindi naniniwala,kaya mas lumapat ang pagkakasandal ng likod ko sa silya.

Nagbuga ito ng malalim na paghinga bago magsalita. "You're not look okay, Meredith." sa tono nitong nag aalala, kung kanina ay masigla ang awra nito ng dumating, ngayon ay tila seryoso at walang ka ngiti ngiti.

"Of course, I do.. you don't have to worry about me, kumakain naman ako ng tatlong beses sa Isang araw. Wala kang dapat ipag alala saakin." I cracked a wide smile para hindi nito isiping hindi nga talaga ako ayos.

"Liar," he said straight to me.

I lick my lips frantically, and looked away. Siguro nga hindi ko maitatago ang lungkot sa mga mata ko. But this is the only weapon I have now, ang magpangap na ayos lang ako at ipakita kung gaano ako katatag.

Sandali akong umayos ng upo nang idulog saamin ni waiter ang in-order kong kape at sliced cake.

He tilted his head towards the edge of the mug as he took a short swig of the coffee.

"Anong balita kay Zeki? May bago kabang lead sakaniya?" umpisa nito na hindi inaalis ang tingin saakin.

Kumibot ang mga labi ko. Unti-unting namuo ang mga luha ko, I bit my lower lip to stop my tears from falling, but I couldn't. And suddenly I break into tears, Isa-isa itong pumatak sa kandungan ko na hindi ko na nagawa pang pigilan.

My emotions turned jagged in my inside. The pain is like a knife, being twisted in my spine. There is no blood anywhere but my abdomen is purple and lumpy where it should be smooth.

He clenched his jaw, "Tell me, what is happening.." he leans forward and steady his gaze at me.

I sob, B-buhay siya," I utter with panting.

His mouthed open, stare at me with wide eyes. Mabilis itong napasandal sa kaniyang silya, and smack his palm against his forehead.

"How did it happen?" he asked suspiciously.

"I hired an investigator a year ago. Binigay ko sakaniya ang lahat ng impormasyon na pwedeng makapag turo kay Zekiah, at nitong mga nakaraang buwan lang ako nakatanggap ng impormasyon tungkol sakaniya."

"Are you sure about that? Baka niloloko ka lang ng imbestigador na yan dahil sa malaking pabuyang kapalit nito?"

"Kasama ko siya sa bahay." sigurado kong sinabi.

"No, you can't be serious, Emory!" he raised is eye brows, clench hand over his head.

"I'm dead serious, Elie! he is alive, buhay siya.. at nakaka usap." I quickly response. Huli na para bawiin ko ang sinabi ko dahil tila mas lalong umangat ang kilay nito sa huli kong sinabi.

"Hindi kaya multo yang sinasabi mong nakaka usap mo?" he said, crinkle his eyes and nose.

"Elie!" I shut him a look, and muttered some curses.

"Alright, naniniwala na ako, so nasaan siya? Bakit hindi mo sinama dito?" ngumiti ito na aabot na yata sa magkabila niyang tenga, hindi pa rin nawawala ang pagdududa sa mga mata.

Doon ako biglang walang nasabi, pakiramdam ko ay ikakamatay ko pag nalaman niya ang totoo. Elwood is my childhood bestfriend, siya ang palaging ka agapay ko sa lahat ng pagsubok ko sa buhay. We grow up together, with same course and a latin honors. Pakiramdam ko nga ay siya ang palagi kong ka kompitensya sa lahat even with my Dad, he is one of his favorite pagdating sa mga kaibigan ko. Siya na siguro yung matatawag kong friends with benefits not including sexual pleasure. Hindi ko siya kayang masaktan para saakin, dahil kilala ko ito kung magalit at iyon ang ayokong mangyare.

Pero hindi ko pwedeng hindi ito sabihin sa kaniya ngayon. I know he will surely understand everything. Lalo na ang pagkakaroon ni Hezekiah ng amnesia.

"He is suffering from what?!" his pitch voice increased, hindi na rin maipinta ang muka nito saakin.

"He got an amnesia, " I utter, bowed my head to my lap.

"Tss..that's impossible! Almost three years na siyang nawawala at hindi man lang ba siya naghanap ng kamag-anak or mag suplong man lang sa pulis?!" tila hindi na nito napigilan ang galit.

"Elie, calm down." I said softly, ayoko siyang biglain sa susunod ko pang sasabihin.

"Paano ako hihinahon? Your husband is such a jerk! Hindi naman siguro siya inutil para hindi hanapin ang totoo niyang pamilya or alamin kung bakit siya nagtatanga-tangahan ngayon!" he grumble, and slammed his hand at the table na parang kami lang ang tao sa loob ng coffee shop.

"Elie.." anas kong sinabi, yukong yuko ang ulo sa hiya. My both cheek turns red, anong higpit din ang pag salikop ko sa dalawa kong kamay na nasa aking mga hita.

"I'm sorry, pero hindi ko alam ang magagawa ko pag nagkita kami, and I will surely punch his face para matauhan ang gago na yon!" patuloy nitong sinabi.

"He married...another woman." I calmly said but two hands digging into a fist.

Hindi agad ito nakapagsalita, I saw the shock registered on his face and a blank with confusion, but suddenly he burst out laughing..a giggles rolled out of him making his shoulder shake.

Mariin kong nakagat ang ibabang labi ko, gusto kong matawa rin sa sinabi ko pero hindi ko magawa.

"It is some kind of a joke or what?" bakas pa rin ang ngiti sa labi..

Hindi ako sumagot, I have nothing to say..I know It's almost like a disease, this lover coursing through my veins and it's going to destroy me.

Agad napawi ang mga ngiti nito at biglang tumayo. Agad rin akong binalot ng kaba dahil sa intensidad ng tingin nito saakin.

"You are wasting my time here, Meredith." aniya bago walang lingon akong iniwanan.

Maagap naman ang naging pagtayo ko para senyasan ang waiter. "Please, keep the change.." sambit ko dito para ito sundan palabas.

Naabotan ko itong pasakay na sa kaniyang kotse. "Elie, wait!" pigil ko sa braso nito.

He turned his face to me with much darker look. "Please, let me explain everything.." pag susumamo ko.

He stare at me for a long minute, bago mahinahong humarap saakin. "Tell me everything, dahil hindi ako tatayo lang dito at walang gagawin." pagbabanta nito, halos mamula ang mga mata nito sa galit.

"That fùcking bastard!" Isang malakas na suntok ang ginawa nito sa pinto ng kaniyang kotse. I nervously put my hand on my mouthed, puno ng takot na pinigilan ko ang tangka pa nitong pagsuntok. Matapos kong sabihin dito ang lahat-lahat at kung bakit ako nakatira ngayon sa bahay nila.

"Please, Elie calm down!" I said

"Tell me, paano ako hihinahon ngayon?!" bumaling ito saakin na puno ng galit ang mga mata.

"Please..." I whispered, walang lakas ko na rin siyang binitawan at sinapo ang bibig para pigilan ang pag-iyak but I just broke down, as much as I tried to hold it in, the pain came out like an uproar from my throat in the form of a silent scream.

Agad naman nag iba ang ekspresyon ng muka nito saakin at mabilis akong kinabig para yakapin. "Sssh, I'm sorry.." he whispered back.

I sobbed into his chest unceasingly, hands clutching at his T-shirt. Gusto kong umiyak ng umiyak, yung wala ng matitira pang luha sa mga mata ko nang sa ganon ay wala na rin ang sakit dito sa puso ko. Ilang minuto pa kaming ganoon bago ako kumalas dito at pahirin ang mga luha.

"Gusto ko siyang makita," putol nito sa pananahimik namin pareho.

Agad na nagtaas ang tingin ko dito tapos ay sunud sunod na nag-iling. "No, hindi pwede. Wala kang sasabihin kahit na ano sa kaniya." I grab his shirt again at doon kumuha ng lakas para ito pigilan sa ano mang plano niyang gawin.

"Hindi pwedeng hindi niya ito malaman, ikaw ang legal na asawa. You should fight for the spot." he added, with his softer tone.

"I know, pero hindi ganon kadaling gawin 'yon. Wala pa siyang maalala kahit na ano at hindi ako sigurado kung paniniwalaan ba niya ako."

Muli isang mabigat na buntong hininga ang pinakawalan nito sa pagitan namin. "So, what are you planning to do? Don't tell me, you want to play the roll of a mistress?" He accused.

Hindi ako sumagot, I lower my head down. Nakakatawang isipin na iyon nga ang plano kong gawin, pero paano ko gagawin iyon kung ako naman ang totoong asawa?

"You can't be serious about it, Meredith." He laugh at that.

"Kung iyon lang tanging paraan para bumalik siya saakin. Baka sakaling maalala niya ang lahat." I said, with more serious tone.

"I can't believe this is happening," he sounded very disappointed.

"May isa pa tayong problema.." I cut him off.

He glared at me with his rebel eyes.

"They invited Mom for their house blessing this Sunday." I murmurs,

"Elie, hindi sila pwedeng magkita. Hindi pa ako handang ipaalam kay Mommy ang lahat, alam mo ang kaya niyang gawin. I can't bear to lose him again, Elie!" pagsusumamo kong sinabi.

He sighed at that, two hands inside his pocket, "I'll try ,what I can do about it."

Buong araw ng sabado ako naglinis, kahit pa may mga tauhan si Alessandra na dumating para ayosin ang bahay ay hindi pa rin ako nag pa baya sa trabaho. Kung pwede lang ay gugolin ko ang oras ko sa pag kilos para iwasang isipin ang nalalapit na bukas.

Kinumpirma saakin ni Elie ang hindi pag sipot ni Mommy bukas, hindi ko na tinanong pa kung ano ang idinahilan nito kay Mommy basta lubos kong pinag pasalamat ang ginawa nito.

"Ah, Meredith!" tawag pansin saakin ni Alessandra mula sa ibaba ng bahay.

Nasa may balcony ako at nagpupunas ng glass door doon. "Yes, Sandra?" sumilay saakin ang tipid na ngiti.

"Tama na muna yan, halika dito saluhan mo kaming mag miryenda!" she looked up at me.

"Uh, ayos lang! Tataposin ko nalang muna ang pag lilinis dito." sagot ko.

"Come on! Bumaba kana dito!" hindi nito pinansin ang sinabi ko. Bago bumalik sa pagkaka upo sa metal chair kaharap ang mga staff nito.

Pinasya kong sundin ang sinabi nito at bumaba na para saluhan sila sa miryenda. Nagpa deliver ang mga ito ng pagkain mula sa isang sikat na fast-food chain.

Hindi rin ako nito nakalimutang ipakilala sa mga kaharap. "Guys, my new housemaid, Meredith," Pakilala nito saakin bago ako akbayan.

Kumibot naman ang labi ko dahil sa tahasan nitong ginawa. I smiled a bit, para iwaksi ang pagka ilang.

"They are my friends, Devorah and Ximena!" pakilala nito sa dalawa.

"Hi we're glad to meet you Meredith!" magkasunod nilang ginagap ang kamay ko bago mag ngiti.

"It's nice meeting you too!" agad kong sinabi. Muka naman mabait ang mga ito at pala ngiti. Pinakilala rin ako nito sa Ilan nitong staff na malugod kong binigyan ng ngiti.

"Hindi ba talaga pupunta si Ferry?" Alessandra told to Devorah. Nasa isang rectangular sized table kami at sabay-sabay na nag mimeryenda.

"Hmm, mukang hindi. Nahihiya pa yata sa ginawa niyang eksena sa Galla villa." she said to Alessandra while chewing the food on her mouth.

"Sinabi ko naman sakaniyang hindi iyon big deal saiyo." agap na sabi ni Ximena dito. Tahimik lamang akong nakikinig sa kanilang usapan habang kumakain.

Napansin ko ang pag iling ni Alessandra bago ituon nalang ang pansin sa pagkain.

"Pero balita ko, nag de-date daw sila ngayon ni Zachary." Devorah said to her.

Umangat ang mata ko sa narinig..

"Si Ferry pa nga daw ang nag aya ng dinner date na 'yon." Ximena chuckled, and shook her head.

"De mabuti, wala na siyang masasabi saakin kung sakali." ani Alessandra na hindi inaalis ang pansin sa pagkain.

"She better apologized for what she had done to you. Gosh! nakakahiya lang talaga." Ximena exclaimed.

"Wala naman problema saakin iyon, basta hindi na sana makakarating ito kay Gabriel." si Alessandra.

"Of course not!" halos sabay nilang sinabi. "Kami paba? Alam naman naming hindi ka ganong babae, and we both know that you love Gabriel so much. Saka imposibleng ipag palit mo si Gabriel sa iba, kahit siguro ako hindi ko gagawin 'yon kung magkataon." Devorah said.

I swallowed hard, kung pwede lang tumayo na ako at iwan nalang sila para hindi ko marinig ang kanilang pinag uusapan ngunit hindi ko magawa.

"Good afternoon, sir Gabriel!" Sunud-sunod na bati ng ilang staff dito na siyang ikinalingon namin pare-pareho.

He looks hot, wearing his dark long sleeve polo that slightly folded up to his arm and dark slack pants. Gayon din ang makintab nito sapatos. The man is a charm to be sure, he has the right twinkle in his eyes.

And a voice that is more warm and sexy. "Good afternoon.." he greeted back and false a smile. Gusto kong pawalan ng hininga habang pinapanood itong palapit sa direksyon namin.

"Wow ang hot ni Mr. Magnus!" Devorah whispered to Alessandra na siyang pina mulaanan ng dalawang pisngi bago salubongin ang dumating.

Sa harap naming lahat ay walang pasubaling nagdaop ng kanilang mga labi. Gabriel snake his arm around her and pull her closer to deepened the kiss.

Agad naman ang ginawa kong pag yuko para iwasan ang tagpong iyon, pero hindi ako naka ligtas ang kurot na bumaon dito sa puso ko dahil sa eksena.

Kung hindi pa nagtuksohan ang ilang staff ay hindi maghihiwalay ang dalawa.

Mabilis akong tumayo. "Ah, excuse me! Tataposin ko lang yung ginagawa ko sa taas. Babalik din ako agad." paalam ko kay Devorah na siyang tumingala saakin.

"Sure, kami na ang bahala dito." she waved her hands at me bago ko na talikuran.

Diretso ang pasok ko sa loob habang naka yuko ang mga ulo. Mabibigat ang bawat paghakbang ko paitaas. My knees trembled weak. I need soothing like a child at kung meron man magbibigay saakin nun, wala akong ibang gusto kundi si Zekiah.

"What are you doing up there?"

Mabilis akong lumingon sa boses na nagsalita. Gabriel's standing a few step away from me. Nakatingala ito bakas ang kunot sa mga noo.

"Uh, ano-naglilinis kasi ako sa taas," I said nervously. Mabilis din akong nagkamot sa sentido bago mag iwas ng tingin.

Hindi ito sumagot, sandali akong pinasadahan ng tingin. Ginaya ko ang ginawa niya. I'm wearing a sleeveless shirt and a walking short. Ibang klase kasi ang init ng araw ngayon. I gather my hair into a bun na ngayon ay halos bumagsak ang ilang hibla sa pisngi ko at leeg.

Bumalik ang tingin ko dito na halos mamula ang muka sa hiya. But I only saw a disgusted look and irritation to his face. I pursed my lips and gripped the handrail forcefully. I'm afraid he'll kill me If I look at him the wrong way.

Sinimulan na nitong humakbang paakyat. My body reflexes genuinely move. Tila takot sa kung ano mang gusto nitong gawin.

Huminto ito isang baitang mula sa kinatatayuan ko. He's certainly got that hot and sexy look stand tall in front of me. I have an urge to move sideways para ito bigyan ng espasyo.

Tahimik lang ako nitong nilampasan. I inhale, the scent of him still lingered in the air. Hindi ko napigilang pumikit sandali at mapait na ngumiti.

Gusto kong balikan yung mga panahong akin pa siya. I want to wrap my arms tight around him and never let him go. I want to fall asleep to the pure sound of his heart beating, and taste the sweet kiss endlessly. Gusto ko ulit iyon maramdaman at masabi kong akin siya ulit...I open my eyes only to find out that things will never be same again.

I Wincing in pain. Every step feels like I'm dying, I don't know what worse, but I'll keep fighting for our relationship no matter how hard it is..

Kinabukasan ay maaga akong nagising, halos hindi pa pumuputok ang araw ay kumikilos na ako sa kusina. Kahit pa may pa caterer si Alessandra, maaga akong nagluto ng almusal para sa mga ito.

"Good morning!" masigla kong bati kay Gabriel buhat nang mamataan itong papasok sa kusina. He's only wearing a Sando Shirt and a khaki short. Naka sampay sa balikat nito ang towel, indikasyon na maghahanda na ito sa pagligo.

"Coffee?" I asked him delightfully, Inangat ko dito ang sarili niyang mug coffee. Terno sila ni Alessandra nito, ang kaniya ay kulay asul habang ang kay Alessandra naman ay kulay rosas.

He nod, bago tumungo sa lababo para doon maghilamos. "Gising naba si Alessandra? Igagawa ko na rin sana siya ng kape?" Tanong ko dito habang nakaharap sa coffee maker.

"Tulog pa, pagod 'yon." tipid nitong sagot.

Napalunok ako habang nakatalikod dito. Hindi ko mapigilang bigyan ng interpretasyon ang sinabi niyang iyon saakin. Damn, gumuhit ang maagang sakit sa puso ko. Hindi ako tanga para hindi isiping wala silang ginawa kagabi.

Hindi ko namalayan na sunud sunod na pala ang ginagawa kong pag iling.

"What is it?" Gabriel asked me.

"Uh, wala.. Ito na ang kape mo." marahan ko itong nilapag sa harapan niya at tumayo sa gilid ng lamesa kung saan naka upo ito sa kabisera.

Pinanood ko ang paghigop nito ng kape, na siyang nagtaas ng tingin saakin pagkatapos. "What is it, Emory?" he asked.

Natigilan ako sa kaniyang tinuran, "Meredith, Gabriel." I said softly.

His brows arch, sandali itong natigilan.

Nanlaki ang mata ko, gusto ko itong tanongin kung may naalala naba ito but I don't want to risk putting him in danger, lalo na nang makita kong humawak ito sa kaniyang sentido.

"A-ayos ka lang ba?" nag aalala kong sinabi. Mabilis akong lumapit dito para gagapin ang dalawa nitong pisngi.

"Are you alright? Ano ang masakit?" Sunud-sunod kong tanong. Huli na para mapagtanto ko ang distansyang meron kami. Nginig ang mga tuhod ko maging ang puso ko ay humataw ng sobrang lakas, tila nais kong pag sisihan ang ginawa kong paglapit dito.

"I-I'm sorry.." Mabilis kong hinila ang dalawa kong kamay ngunit mabilis niya itong pinigilan at hinawakan ng mahigpit.

Strange dark eyes darted on me, those eyes shifted to a red fire, filled enough heat to feel my knees weak. The silence lingered between us. Walang gustong magsalita Isa man, pati ang pag igting ng panga nito saakin ay tila isang libong kuryente ang hatid.

Tumayo ito na hawak pa rin ang dalawa kong palapulsohan. I lift up my chin, lips quivered so bad. Pakiramdam ko ay lalabas na sa dibdib ko ang puso ko dahil sa sobra sobra nitong pag huhuromentado.

Ngunit iba ang sinasabi ng mga mata niya. Angry eyes were just start then became the strut. He leveled me a glowering look that sunken my heart into the deepest sea. "Don't you dare fucking touch me again, or else-" he said under his breath.

Parang may kung anong pumipigil dito dahil sa pag igting ng kaniyang panga. My hands is hurting so bad, I slammed my eyes and hummed the pain. Napa labi ako at tangkang aatras nang hilahin ako nito pabalik..

Hindi ko napigilan, sumubsob ako sa malaki niyang dibdib. My lashes fall down and my willpower will soon evaporate. Lunod na lunod ang puso ko at hindi ko alam kung paano ba ito i-ahon.

Isang mabigat na paghinga ang pinawalan nito bago magsalita. "Hindi ko alam kung anong meron saiyo.. At iyon ang ayokong alamin." he said, his tone held icy decisiveness and a taunting edge to his voice.

I desperately need to answer back, pero ilang mabibigat na yabag mula sa taas ang dahilan para itulak niya ako palayo..